Καρναγια Βλυχο Λευκαδας- Καθελκυση

Ξεχειμωνιασμα....

Οταν ο ουρανος μας  ο χειμωνιατικος εχει κεφια... κ παιζει με τα συννεφα....Και ο Κουρσαρος ποζαρει αυταρεσκα...

Ναι πηρα καινουργια μηχανη και βγαζω συνεχως φωτογραφιες ... Το πορτοφολι μπορει να το ξεχνω σπιτι αυτη ομως δεν την αποχωριζομαι... Και σταθηκα τυχερη μιας κ ο πρωινος ο σημερινος ουρανος ειχε χρωματα μπολικα σκετη ζωγραφια...

Στα καικια δεν τους πρεπει της στεριας ο Θανατος

(μερος 1ο)
Σε αυτο το  μπλογκ ειχαμε ασχοληθει μονο με την δημιουργια, με την χαρα της ζωης, με την ναυπηγιση σκαφων... Μπορειτε λοιπον να καταλαβετε ποσο ποναει η επιδοτουμενη καταστροφη ενος ξυλινου σκαφους...
Ενα καικι ομορφο με γραμμες ξεχωριστες σπαστικε σε κομματια την Παρασκευη στη Λευκαδα...
Ημουνα παρουσα κ στο εγκλημα κ την προηγουμενη στην "αποκαθηλωση" του εξοπλισμου του αλλα κ τον Οκτωβρη στο τελευταιο του ταξιδι...
Ολα τουτα εν ευθετω χρονο θα τα παρουσιασω κ εδω γιατι πρεπει ολοι οσοι αγαπαμε τα ξυλινα σκαρια να φωναξουμε κ να παλεψουμε για να παψει το κακο...

Εδω θα δειτε ενα βιντεο με τις φωτογραφιες που τραβηξα...πατηστε εδω

Στη συνεχεια αναδημοσιευω το αρθρο του Μy lefkada οπως το εγραψε ο νικος ο Καββαδας.
Και ολο το χρονικο οπως το βιντεοσκοπισε κ με μενα να μιλω - συγκινισιακα φορτισμενη-
θα το βρειτε εδω

-------------------------------------------------
Ακόμα ένα "θύμα" του εκσυχρονισμού και του εξευρωπαϊσμού της χώρας μας.
Το ξύλινο αλιευτικό σκάφος "Αθανάσιος Γ" προστέθηκε στην μεγάλη λίστα των "θυμάτων" του εκσυχρονισμού και του εξευρωπαϊσμού της χώρας μας. Οι νόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυστυχώς δεν δίνουν το δικαίωμα στον ιδιοκτήτη να αποσύρει την άδεια αλιείας του σκάφους και να αλλάξει την χρήση του αλλά τον υποχρεώνουν να καταστρέψει ολοσχερώς το σκάφος.
Σκάφη που μεγάλωσαν γενιές και οικογένειες διαλύονται και μαζί τους χάνεται η ναυτική παράδοση της Ελλάδας. Η αλυσίδα που μας ενώνει με το παρελθόν του λαού μας και μας κρατάει για να μην χαθούμε στην δίνη της παγκοσμιοποίησης, αποδυναμώνεται κάθε φορά που ένα τέτοιο σκάφος καταστρέφεται.

Πολλές θα ήταν οι χρήσεις που θα μπορούσε να υπηρετήσει το "Αθανάσιος Γ" αν δεν ήταν απαραίτητη η καταστροφή του. Άραγε δεν θα μπορούσε να μετατραπεί αυτό το σκάφος σε επισκέψιμο για το κοινό ώστε να μπορούν να μαθαίνουν μικροί και μεγάλοι, λεπτομέρειες για την δύσκολη ζωή των ψαράδων των νησιών μας ? Η μήπως δεν θα ήταν μοναδική εμπειρία για τους ξένους τουρίστες της χώρας μας να δουν από κοντά ακόμα και να κάνουν βόλτα με ένα παραδοσιακό καραβόσκαρο σαν το "Αθανάσιος Γ" ?

Δυστυχώς οι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά υπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και όχι του λαού μας για αυτό και τα εγκλήματα κατά της παράδοσης μας θα συνεχίζονται μέχρι να σβηστεί ολοκληρωτικά, εκτός αν έστω και αργά καταλάβουμε ποιο είναι τελικά το συμφέρον μας και παλέψουμε για αυτό. Μέχρι τότε σκάφη σαν το "Αθανάσιος Γ" από την Λυγιά της Λευκάδας θα οδηγούνται στην καταστροφή.

χειμωνιαζει....

Και εμεις παροπλιστηκαμε... κ δεν εχουμε φετος δουλιες κ μερεμετια στον Κουρσαρο, αντε κανενα "βερνικακι" να περνα η ωρα ... οταν κατεβαινουμε  με τον Πανο στην Μαρινα τα απογευματα, αντε να βαλουμε λιγο μπροστα την μηχανη, να την ακουσουμε, να ξεμοπουκωσει η "κακομοιρα" απο την ακινησια.... να σηκωσουμε κανα πανι (δεμενοι , ναι δεμενοι) ισα για να ταξιδεψουμε νοερα... Χτες ομως που πηγαμε - ευτυχως ετυχε να εχω φωτ.μηχανη μαζι) ειχαμε τι να κανουμε... χαζεψαμε τον ουρανο, ενα καταπληκτικο ουρανο, ομοιο με πινακα ζωγραφικης... ποσο αρμονικα "εμπλεκε" με τα ξαρτια μας κ τα ακουρσαρικα αρμενα....

Και σκεφτηκα πως παρολες τις περι του αντιθετου ενδειξεις...ναι ετουτο τον ουρανο δεν τον εχουνε πουλημενο.....

οταν γυρισε ο Κουρσαρος απο το Αιγαιο....

Αψηφιστα ισως...
θαρραλεα σιγουρα....
15 μετρο να κροσαρεις με μελτεμια αυγουστιατικο στις κυκλαδες απαιτει τσαγανο...
3 τα μερονυχτα του "αποκλεισμου" στην αερικη Μυκονο.... Μεχρι Σαντορινη η χαρη μας... και μετα με 8αρι στην επιστροφη μεταμεσονυκτιο απαγκιο στην Γυαρο.... και ορνια να κροζουν στα γκρεμνα ... κ η ακγυρα να ξεσερνει... κ ομως ποσοι κ ποσες φορες εκτοτε αναφωνησαν κ αναπολησαν....
-"χιλιες φορες στη γυαρο με οχταρι..."
ειπαμε της στεριας οι φουρτουνες πιο αγριες....
και μπορει την ωρα του μεγαλου του κυματισμου να υπηρχε χρονος ουτε για μια φωτογραφια ομως ο Πανος καμποσες τραβηξε στην επιστροφη, ισθμος, ριο, Οξυα.....

μια δραματικη αγνωστη ιστορια..

Ξερω πως ελαχιστοι απο εσας τους αναγνωστες αυτου του πειρατικου μας μπλογκ γνωριζετε την σχεση που μας συνδεει με το ναυαγιο του Σαμινα... Καθως ξερω πως οι περισσοτεροι ειστε φυση κ θεση καραβολατρες θα μου επιτρεψετε μια παρεκλιση πορειας σημερα , που ομως εχει σημαδεψει την καρδια μας κ την θαλασσινη μας ιστορια.

Ο Πανος -ετουτος ο ρομαντικος ονειροπολος που εφτιαξε το σκαρι του Κουρσαρου δωδεκα χρονια πριν ηταν ναυτης στο Αιγαιωτισσα ΙΙ , το καραβοσκαρο που πλοιαρχευε τοτε ο Καπτα Σταυρος ο Αρελης που εφτιαξε τα σχεδια του Κουρσαρου... Η μοιρα το εφερε κ την νυχτα της 26ης Σεπτεμβρη το Αιγαιωτισσα ΙΙ βρισκοταν στην Παροικια. και πηρε ενεργο μερος στην διασωση.

Οι δηιγησεις των μελων του πληρωματος, οι αφηγησεις αυτων που σωσαμε δημοσιευονται τωρα 12 χρονια μετα στο περιοδικο Εφοπλιστης (τευχος Οκτωβριου)...Επειδη ομως δεν πρεπει να περασει στη σφαιρα της ληθης το ατυχημα ετουτο κανω κ εδω μια αναδημοσιευση του αρθρου μου.
Με την ευχη να μην ξαναεχουμε τετοιες μελανες σελιδες στην ιστορια μας την ναυτικη...

σ.σ. Στις διγηγησεις καποιοι ειμαι σιγουρη πως θα αναγνωρισετε τον Πανο κ την δυναμη της ψυχης του.

-------------------------------------

28.9.12

"Την ωρα που κοπηκε ο καιρος...."

Εφοπλιστης τευχος 234- Οκτωβρης 2012. Το εστειλα διχως τιτλο... νομιζω ομως πως διαλεξαν τον πλεον καταλληλο
Σαμινα - 12 χρονια μετα...
Γραφει στα περιεχομενα...
"Μια σπαρακτικη αφηγηση που αναψηλαφει την πληγωμενη μνημη"...
Δεν ξερω αν ειναι σπαρακτικη ειναι ομως αληθινη μεχρι την τελευταια της λεξη...

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Τίποτα δεν με δυσκολεύει περισσότερο από το να γράψω για το ναυάγιο του Εξ. Σαμίνα.

Αν ήμουν παρατηρητής εκ του μακρόθεν , αντικειμενική κ  αμέτοχη, ίσως να ήταν πιο εύκολο. Έχοντας όμως ζήσει εκ του σύνεγγυς όσα εκείνο το βράδυ συνέβησαν πάντα παρουσιάζω μια δυστοκία στο γράψιμο τέτοιου κειμένου.

Είναι πολύ «μικρές» οι λέξεις για να εκφράσουν όσα έγιναν…

Είναι πολύ «λίγα» τα κομμάτια για να συμπληρώσουν την φρίκη…

Είναι «βαρύ» το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων μου, των ανθρώπων του Αιγαιωτισσα ΙΙ που ήταν παρόντες στην διάσωση. Είναι βαριές, ασήκωτες οι διηγήσεις τους. Κρύβουν πόνο, κρύβουν θάνατο. Πως να το αποτυπώσεις με λέξεις…

 Για μας οι ναυαγοί  δεν είναι απλά ένα νούμερο, οι πνιγμένοι δεν είναι  ένας αριθμός. Έχουν  όνομα ( η Μαρία, η Μαρίνα , ο Σταμάτης, ο Σαμιώτης) , είναι εικόνες , είναι στιγμές χαραγμένες ανεξίτηλα στην μνήμη …δεν είναι αποστεωμένη περιγραφή ενός τραγικού συμβάντος…Ενός σύγχρονου ναυάγιου…

Δώδεκα χρόνια μετά, μίλησα ξανά μαζί τους για το βράδυ εκείνο. Η ίδια ζέση στην φωνή, ο ίδιος πόνος, χείμαρρος οι λέξεις , χείμαρρος οι διηγήσεις κ το συναίσθημα –ετούτη τη φορά -να περισσεύει… Τότε ήταν όλα ανάκατα, όλα μπερδεμένα … το σκοτάδι, οι κραυγές , τα ουρλιαχτά , ο θάνατος… τρόμος, φόβος, αγωνιά κ έρεβος…

Εκείνη τη νύχτα τα συναισθήματα πάγωσαν, τα στόματα  βουβάθηκαν  , εκείνη τη νύχτα πάγωσε ο χρόνος… πάγωσαν κ οι ψυχές…

Και πονάνε ετούτες οι μνήμες... πληγές ανοιχτές είναι οι περιγραφές.. Δώδεκα χρόνια μετά . Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ... δεν πρέπει να λησμονήσουμε ... φόρος τιμής σε κείνους που χάθηκαν άδικα τότε... σε κείνους που δεν μπορέσαμε κ εμείς κ οι άλλοι να σώσουμε....

Οι αφηγήσεις σκόρπιες, και οι εικόνες ανάκατες…, απολείπει ο ειρμός , τι να πρωτοσυγκρατησει , τι δομή μπορεί να έχει η  έρμη μνήμη τέτοιες στιγμές?

Πίσω στο βράδυ εκείνο λοιπόν .

Τότε…

26 Σεπτέμβρη 2000 . Περί τις 22.00 βραδινή…. Η μοιραία ώρα…

Άγρια νύχτα σαν χειμωνιάτικη… Βόρειοι Βορειοανατολικοί οι άνεμοι, οχτάρι γεμάτο κ το Ικάριο να κατεβάζει χοντρό κύμα ζωντανό…

-«Βουλιάζει το Σαμινα». Αναγγέλλει ο αλαφιασμένος Λιμενικός…Ανάμεσα σε Πόρτες – Βουβές – Αγια Ειρήνη. Εντολή για παράσχεση κάθε δυνατής βοήθειας.

«….Οι καιρικές συνθήκες από τις δυσμενέστερες. Πνέουν άνεμοι πολύ θυελλώδεις με ισχυρότατη  αποθαλασσια. Το πλοίο διατοιχίζεται κ προνευστάζει. Πλοίο , πηδάλιο κ μηχανές  υποφέρουν….» η λιτή έγγραφη του ημερολόγιου Γέφυρας.

Πάση δύναμη οι μηχανές κ ξαφνικά ένα  χάος αναπάντεχο… Μες στο σκοτάδι κ την μαυρίλα της ανταριασμένης θάλασσας , εκατοντάδες λαμπιόνια φέγγουν, εκατοντάδες ναυαγοί έρμαια των κυμάτων κ του αντιμαμαλου … κ το βαπόρι  ήδη στο βυθό βουλιαγμένο δίχως φώτα …δίχως το παραμικρό σημάδι..

Κρατει απότομο , οι ρεβερσες  να αγκομαχούν . Σκάφη τριγύρω πολλά, ένας  συφερτος  καϊκιών, ψαράδικων, ανεμοτρατών, φουσκωτών , ιστιοφόρων , ότι πλεούμενο της Παροικίας  παρόν. Κ τούτο εδώ  το σκάφος το μεγαλύτερο το πιο δυσκίνητο για την μανούβρα αυτή…

«… Τις κινήσεις μας δυσκολεύουν τα μέγιστα, σχοινιά , οι ναυαγοί κ το πυκνό σκοτάδι…»

Και σε τούτη τη γέφυρα  - κ στις άλλες- ,να πρέπει να  επικρατήσει  η ψυχραιμία… χειρουργικές οι κινήσεις, ακρίβειας… κ ο προβολέας να φωτίζει , σκάφη, ξερές,  βράχια , ναυαγούς… να μην τσακιστούν, να μην σκοτώσουν κανέναν… Δυο φορές νόμιζαν πως βρήκανε σε Βραχιά… ήταν τα κύματα. Μια λέμβος κάτω από της πρύμης τον ναινά. ..

 –«Μην κανείς κίνηση, θα τους πάρει η προπέλα»

Και ετούτη τη γέφυρα να την καπελώνει από την πρύμη μέχρι την κόντρα γέφυρα το κύμα…. Έξι – εφτά μέτρα θεόρατο…

Και να ουρλιάζει ο ασύρματος… και εκεί φωνες απόγνωσης … και οδηγίες … κ συντονισμός…

-«φως, δωστε μας φως» …. να εκπληπαρουν οι ψαραδες, τα καικια…

Και στο κατάστρωμα … η κουπαστή να έρχεται ένα με την θάλασσα σε κάθε πλαγιοκοπημα σε κάθε μποτζαρισμα… Ο θάνατος κ η ζωή… και οι προσπάθειες υπεράνθρωπες, εκεί που τα όρια τα ανθρώπινα προ πολλού ξεπεράστηκαν … Κανένας δεν νοιώθει τίποτα… Ούτε φόβο… Ούτε οδύνη … Μόνο ένα υπέρτατο καθήκον, ένα χρέος  να σωθούν ετούτοι που βρίσκονται μες το νερό…

.

Και ένα μελαχρινό αγόρι , ένα παλικάρι  25νταχρονο με καρό πράσινο-μαύρο πουκάμισο σκάει πνιγμένο στου σκάφους τα έξαλλα , άψυχο κουβάρι δίπλα στην πλαϊνή τη σκάλα..

-«Θεέ μου ..ένας πεθαμένος» το ουρλιαχτό… και η φράση που έμεινε σε όλους μέχρι σήμερα, η πρώτη  πρώτη εκείνη του καπετάνιου  ορντινα :

-« Αφήστε τους πεθαμένους πάμε για τους ζωντανούς»

Και οι ζωντανοί περικυκλώνουν το καράβι… Από τα αριστερά τους πήγε ο καιρός, εκεί που ούτε σκάλα υπήρχε , ούτε απάγκιαζε… πώς να αρπαχτουν απ το ψηλο τακαδο?

Και πετιούνται σχοινιά , και κουλούρες  και μπαλόνια και βελαγια… Ότι υπάρχει εύκαιρο… από ότι μπορούν να κρατηθούν.

-«Μη φοβάστε , είμαστε δίπλα σας…» οι κραυγές μέχρι που έκλεινε η φωνή … μπας κ δεν νοιώσουν μόνοι… Λόγια που σκορπά ο άνεμος…

-«Κάντε κουράγιο, λίγο ακόμα»

Δυο κοπέλες , η μια δεν ξέρει μπάνιο… με το σωσίβιο απεγνωσμένα προσπαθεί να πιαστεί από την σκάλα . Μοιάζει παιδί. Μικρό παιδί…

-«Το παιδί… να σώσετε το παιδί…»

Την σπρώχνει με δύναμη η άλλη. Σκαλώνει η πλεχτή ζακέτα της στα ρέλια… την αρπάζουν… Την απιθώνουν στο σαλόνι… κουβέρτα πρόχειρη κ κονιάκ για την υποθερμία… και κλάμα … και θρήνος…

-«Μη μιλάς, μην λες τίποτε, κάνε το σταυρό σου, εσύ είσαι ζωντανή…»

Και ανεβαίνει  η πιο ψύχραιμη των ναυαγών  ,αυτή που ανέλαβε  να φροντίσει τους υπόλοιπους…

Και πιάνουν ένα παλικάρι Καριωτη  κ αυτός κατάχαμα στο σαλόνι με ένα κουβα γατζωμένο στα χέρια  να προσπαθεί να βγάλει τη θάλασσα που κατάπιε…

Και το σκάφος να κουπασταρει , και να χαροπαλεύουν όλοι μαζί διασώστες κ διασωθέντες.…

Και μια μικρομανα με το παιδί της σφιχταγκαλιασμένη , εκλιπαρεί, δεν έχει αντοχές , δεν έχει κουράγια, και πριν φτάσει σε κείνη ο κάβος , έρχεται το κύμα κ την πνίγει…

Και ο μεσήλικας που πρόλαβε να πιάσει το σχοινί μα δεν πρόλαβε να σωθεί… Επιθανάτιο τίναγμα κ το σώμα σπαρταρά παραδομένο. Την ώρα εκείνη που βγαίνει η ψυχή..

Και μια λέμβος σωσίβια τουμπαρισμένη κ ο ναύτης με το ένα πόδι πάνω να προσπαθεί να την δέσει κ γαντζωμένοι δυο άνθρωποι από τα σχοινιά της  αναζητούν την σωτήρια…

Και οι κουλούρες οι πορτοκαλιές  – το πιο πολύτιμο μέσο - με το βιλαι να πετιόνται σε οποίο ζευγάρι χέρια είναι πιο κοντά…

Και από τον εργάτη της πρύμης να βιράρουνε τον ναυαγό… Και να γλιστρά, να τον χάνουν…και τον αρπάζουν βιαία για να σωθει…

Και ο άντρας ο σαμιώτης βγαίνει σωος…Και αγκαλιάζει το κατάρτι κ ουρλιάζει…

-«την γυναίκα μου …πιάστε την γυναίκα μου» που το κύμα , το αντιμαμαλο, ο άνεμος ,τα ρέματα την περνούν μακριά…. Και ο σωσμένος ετούτος  κάνει απεγνωσμένη προσπάθεια να ξαναπέσει στο νερό , η να πνίγει ή να την σώσει ….

Και αντάμα με τους Έλληνες  και τέσσερις αλλοδαποί…

Και στο σαλόνι … με τα έπιπλα σωρό ,  την θάλασσα ξερασμένη στα χαλια…ένα  τοπίο βομβαρδισμένο … άνθρωπος να μην μπορεί να σταθεί ορθός από το μπότζι . κλεισμένα παραθύρια κ πόρτες , και κουβέρτες κ ρούχα, οι ναυαγοί κατάχαμα ξαπλωμένοι, πειθήνια άκουγαν οδηγίες… το βλέμμα τους  λέει απλανές, σαν να χάθηκε εκεί στις Πόρτες … σαν να ήταν αλλού…  το πλοίο διατοιχιζετε συνεχώς … και ένα τηλέφωνο  περνά από χέρι σε χέρι…και κλάμα κ οδύνη κ πόνος…

-«πάρτε τα σπίτια σας , να πείτε πως είστε ζωντανοί»…

Και άλλο τηλεφωνημα από ανυποψιαστους φοβισμενους συγγενεις… το λιμεναρχειο στο μακρυνο νησι τους λεει λογος ανησυχιας δεν συντρεχει κανενας… Εχουν σπευσει τα πολεμικα για περισυλλογη κ ο καιρος είναι καλος…

Η απαντηση προσγειωνει:

- «Η θαλασσα εχει γεμισει πτωματα»

-«Τι θέλετε?» η ερώτηση την ώρα της καταγραφής των  ονομάτων για μεταβίβαση στο θάλαμο επιχειρήσεων…

-«ένα μόνο, να πιάσουμε στεριά» παράκληση θερμή κ ικεσία απεγνωσμένη όλων…

… « Τους μεταφέρουμε στο Λιμάνι της Παροικίας , απ όπου με φροντίδα λιμενικών κ ασθενοφόρων μεταφέρθηκαν για τα περαιτέρω. Εμείς επιστρέψαμε στο χώρο του ναυάγιου καθ ότι είχα επισημάνει στην βραχονησίδα Κακία Σκάλα ναυαγούς.»

Τώρα οι φωτοβολίδες φώτιζαν , τα ποσταλια σε μιλιών απόσταση αμέτοχοι παρατηρητές …το Πρεβελης σχεδόν 3 μιλιά μακριά συντονίζει…και στα 200 μέτρα ναυαγός… ζωντανός ακόμη… κ ο άνεμος αγγελιοφόρος των κραυγών του… ουρλιάζει για βοήθεια… Άπειρες απεγνωσμένες προσπάθειες να τον προσεγγίζουν. … και το σκάφος να μην ακούει…. Να μην υπακούει …και οι κραυγές να επιμένουν μέχρι που ξεψυχισμένες χάθηκαν… κ όχι δεν είχε κοπάσει ο αγέρας που τις έφερνε σιμά…

… «δυσκολεύομαι πολύ με τις μηχανές κ τις κινήσεις καθ όσον υποπτεύομαι ότι στους έλικες έχω πάρει σχοινιά…»

Και φως , να φωτίζει στο βράχο τους ναυαγούς … τους ναυαγούς που χάνονταν από τα μάτια σε κάθε κύμα….

 ….«Ειδοποιήθηκα από το λιμεναρχείο Πάρου ότι επίκειται άφιξη ελικόπτερου για την διάσωση των ναυαγών. Εγώ προσπαθώ να κρατώ το σκάφος πλησίον της βραχονησίδας και να φωτίζω με τον προβολέα για εμψύχωση των ναυαγών μέχρι το πέρας της διάσωσης.»

05.00 « επιστρέψαμε. Αγκυροβολιση – πρυμνοδετηση»

10.00 «απελευθερώσαμε τους έλικες από τα σχοινιά, ιδιοις δυναμεις»…

Πιο λακωνικά δεν γίνεται… πονάνε οι λέξεις…

Επιστροφή στην παροικία… κ τα στόματα βουβά πια…. πονάνε οι κουβέντες..

Τα φορτοταξι στην προβλήτα φορτώνουν πλαστικές σακουλές πτωμάτων πια… σαν να μην πρόκειται για ανθρώπους..

Το κεφάλι χτυπάει στο μπουλμε… μια μονη φραση …- «Γιατί Θεέ μου , γιατί?»… υπάρχει απάντηση ικανη να  ξορκίσει την απόγνωση?

Μια κοπελιά αμήχανη έρχεται. Ψελλίζει ένα-« ευχαριστώ … με σώσατε…» χάνεται στο μουδιασμένο πλήθος.

Αναζήτηση εναγωνιωδης στο Κέντρο υγείας των ονομάτων… Στους επιζωντες..Μια κουβέρτα να σκεπάζει το κρύο της ψυχής…-«Θεια κρατά μου το χέρι»..

Δώδεκα χρόνια μετά…. Ζήτω από όλους να ανακαλέσουν τις μνήμες…

-«δύσκολα βάζεις.»

-«Τι έχει μείνει?»

Κανείς δεν ξέχασε ούτε μια στιγμή. Τίποτα δεν έσβησε από την μνήμη. Κάποιοι με «βρίζουν» με αγάπη … Και τους ναυαγούς? Πώς να τολμήσω να τους ρωτήσω?

-« Με το μαλακό… σιγά σιγά , να δεις αν σηκώνει».

-«τι έχει μείνει? Ρώτας τι έχει μείνει?»  Κρύβει θυμό, κρύβει οργή., κρύβει νεύρο…

-«Τα πάντα μείνανε»

-«Ένα σου λέω να μην αξιώσει ο θεός κανένα να το ζήσει. Να σε εκλιπαρούν για βοήθεια κ να μην μπορείς να την προσφέρεις…» αυτό έχει κατασταλάξει, αυτό  έχει μείνει στην ψυχή…

Τι έχει μείνει επιμένω πεισματικά και καταγράφω .…σαν να προσπαθώ να συλλέξω να ταξινομήσω τα άπειρα κομμάτια ενός γιγαντίου παζλ.

… Το σημάδι της πλώρης… Δώδεκα χρόνια μετά το πρόσεξα… παλαμισμένο κ φρεσκοβαμμένο – από καρνάγια -το σκαρί   κ εκεί στην μάσκα την πλώρια στα δεξιά το μαδέρι χτυπημένο, σημαδεμένο…

- «Ετούτο εδώ γιατί έχει μείνει έτσι, πως  δεν στοκαρίστηκε?

-«Αυτό είναι από το ναυάγιο σημάδι… Κανείς δεν το πειράζει .Ποτέ..»

… Ένα καντήλι  που καίει μόνιμα…στην Νάξο… Και δίπλα, σιμά στο εικόνισμα… ένα σωσίβιο, μια μπλούζα δανεικιά κ η φωτογραφία  του σκαριού μας…

- «Η μανά μου με γέννησε την πρώτη τη φορά …έτυχε… Ετούτοι εδώ δεύτερη…με ξαναναστησανε γιατί το θέλανε»…

… Κ άλλο καντήλι στην Ικαρία… με τον Αη Νικόλα δίπλα μας…

…Ένα τηλεφωνημα δώδεκα χρόνια τώρα… σε κάθε μέρα γιορτινή… ποτέ δεν απολείπει… κ το κλάμα βουβό…από γονείς ηλικιωμένους… -«κάποια μέρα να σμίξουμε, να σε γνωρίσουμε καπετάνιε από κοντά…»

…Ένα σπιτι , - ίσως κ αλλα σπίτια- που τα Χριστούγεννα μένει δίχως λαμπιόνια , δίχως δέντρο… γιατί οι στολισμοί οι εορτινοι στο σκοτάδι ζωντανεύουν σαν των σωσίβιων τα  λαμπάκια…γιατί όταν πήδησε από το κατάστρωμα … γύρισε πίσω κ τ αντίκρισε την ώρα που βούλιαζε κ στο μυαλό φάνταξε σαν χριστουγεννιάτικο  δέντρο… μόνο που το συνόδευαν κ το στοίχειωσαν οι φωνές εκείνων που βούλιαζαν μαζί του εγκλωβισμένοι

… Φόβος ,-« από τότε φοβήθηκα την θάλασσα… έβλεπα μετά κόσμο να κολυμπά στα βαθιά κ σφάλιζα τα μάτια… τους θωρούσα όλους ναυαγούς…»

… Και άλλος Φοβος… από τοτε δεν μπορεί  να ταξιδέψει με ποσταλι… Πανικός και σύγκρυο … κ κάθε φορά που πρέπει , βρίσκει στην γέφυρα καταφύγιο κ εκεί το πλήρωμα – που πάντα ξέρει- δεν ρωτά… μόνο καλαμπούρια λέει  να μην της θυμίζει…

… Και άλλος Φοβος… δεν ξαναμπήκε σε καράβι… δεν ξαναέφυγε από το νησί… δεν βγήκε από του σπιτιού την πόρτα… φοβόταν το κόσμο… το πλήθος.

… Τίποτα… «δεν μου έμεινε τίποτα…»

…Σεβασμός… « ποτέ δεν τη φοβήθηκα την θάλασσα, πάντα την σεβόμουν… κ τότε κ τώρα που σώθηκα» … «Κάποιοι δεν την σεβάστηκαν όμως αρκετά…»

… Ένα πορτοπαραθυρο που σφαλίζει τρομαγμένο στην Νάουσας την παράλια… Κάθε που δένουμε... του θυμίζουμε μας μαρτυρά ο νερουλάς, εκείνο το βράδυ κ δεν τ’ αντέχει…

…μια χειραψία καποτες στο ντοκο λιμανιού και μια ζεστή αγκαλιά από καπετάνιο άγνωστο  - «έκλαψα , σαν μικρό παιδί έκλαψα τότε σαν τα διάβασα»

…Ένα τραγούδι … ένα στίχος … «Σε μια εικόνα έχω κρυφτεί , θ ανοίξω την καρδιά μου, ας είναι ο θάνατος γλυκός»… στρατιώτη – ναυαγού Π/Ζ στην Σάμο η μελωδία …

… Και ο μικρος ο ναυτης –αδερφός του τραγουδοποιού - κάθε φορά  που από της πόρτες περνά αποστρέφει το βλέμμα με πόνο….

… ένα απόκομμα της γερμανόφωνης εφημεριδας… με τις περιγραφές του αυστριακού του επιβάτη… «ξέρει πια γιατί σε κάθε καραβι βλέπει του αη Νικόλα την εικόνα…»

… ένα μετάλλιο Α’ ταξης στης γέφυρας το συρτάρι , σε κουτί βελούδινο σκονισμένο – ανοίχτηκε αραγες ποτέ? , πλάι με το παλιό το ημερολόγιο…

…Δυο σωσίβια αδειανά…στο πλωριό μας το στριντζο καταχωνιασμενα…

…Οι εφιάλτες που τα βράδια τυραννούν κ ζωντανεύουν…

… και η φτεναδα στην καρδια …

…και το δάκρυ που βουρκώνει τα μάτια κάθε φορά που ξεκινά αφήγηση για την νύχτα εκείνη την αποφράδα…

Πονάνε οι μνήμες, πονάν οι στιγμές, πονάν οι εικόνες…Έτσι πρέπει …

Και αυτό που αποκόμισα 12 χρόνια μετά, με κάθε σεβασμό στις αφηγήσεις τους, προσπαθώντας να μην βεβηλώσω τον πόνο είναι πως…. 

Κανείς δεν ξέχασε , κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει…

Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει…

Κανείς δεν θέλει να ξεχάσει…

 -------------

http://www.efoplistis.gr/currentissue1012.php

που αρμενιζουμε αραγε....

Πολλα τα νεα μας που ακομη δεν εγραψα.... Που να αρχισω... τοτε που γυρισε ο Κουρσαρος απο το Αιγαιο ( με τις ατελειωτες μεχρι και σημερα δηιγησεις του Πανου κ του Μακη)? οχι αυτο θα το γραψω ξεχωρα μολις ξεμπαρκαρουν απο το τωρινο τους το ταξιδι... για να παρω κ τις φωτογραφιες που εχει τραβηξει ο Πανος...Βεβαια τα μανιασμενα τα κυματα δεν τα εβγαλε... αλλα εχει αλλες καλες ...
Ετουτη την ωρα για Παξους τραβανε... λογκαδο... κ χτες λαθρεπιβατισσα εγινα κ επιβιβαστηκα στο Περιγυαλι για 12ωρο μπαρκο  κ διανυκτερευση... Αλλα το απολαυσα.... Στο γερακα καναμε ψητο στην αμμουδια... νυχτερινο μπανιο (αψου κρυωσα)...κ χαζευαμε αρκτο μικρη κ μεγαλη.... λιγες φωτογραφιες κ υποσχομαι συντομα να γραψω τα του Αιγαιου....

ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ - ΤΕΥΧΟΣ 232

Mια ευχαριστη εκπληξη μας περιμενε στο Φισκαρδο... Εκει μαθαμε πως στον Εφοπλιστη υπηρχαν 2 σελιδες για εμας...
Ενα "κουρσαρος στα ελληνικα πελαγα"....
Αφιερωμα εκπληξη καθως πραγματικα δεν γνωριζα τιποτα για την δημοσιευση... Εγω μια προσκληση για τα εγκαινια μας ειχα στειλει στο περιοδικο... Και αντι ευχων οι σελιδες 111 & 112 αφιερωμα για μας... κ για την τρελλα μας...
Και οσοι το διαβασαν ειχαν 2 αποριες ...
α) γιατι αναφερετε κυριως σε μενα
απ. γιατι ειμαι γνωριμη παλια κ αγαπημενη του περιοδικου ...
β) γιατι μπηκε φωτογραφια ημιτελης η τιμονιερα...
απ. οπως ειπα δεν γνωριζα τιποτα για την δημοσιευση οποτε οι φωτογραφιες επιλεχτηκαν απο διαφορες φασεις της ναυπηγισης , απευθειας απο το μπλογκ...

Και τελος ενα μεγαλο ευχαριστω  ειναι μαλλον λιγο....

Αλλα ειχαμε στο Φισκαρδο κ συνεχεια στα του Τυπου...
Αφιερωμα μας εκανε κ το Kefallinia Press... Και τουτο εκπληξη... το ειδα απο τις επισκεψεις στο μπλογκ μας...
εδω θα δειτε τι γραφει κ τις φωτογραφιες που μας εβγαλαν...
Και ξανα ενα δευτερο μεγαλο ευχαριστω....

οταν τα κυματα συναντησαν τον Φρουντ ( τελος)

2ο μερος- οταν τα κυματα συναντησαν τον Φρουντ...

«Μ/Υ Sunny Cruise»- Austria & Helvetia – Κέρκυρα
Και επιτελους τελειωσε η συνεργασια με τους αυστηρους πελατες του c.m. Και απειμεναν οι μνημες , κατι πορσελανινες κανατες κ πιατα με το σημα του κλαμπ κ δυο γυαλενες καφετιες φλυτσανες να το θυμιζουν…
Και υστερα ηρθαν οι Αυστριακοι κ οι Ελβετοι…
Σκαρφαλωμενη , γατζωμενη πανω του παρακαλαω…
-«μπαμπα θα με παρεις μαζι? Αφου είναι κ αλλα παιδακια στο κοτερο»…
-«Να μεγαλωσεις πρωτα… Του χρονου»
Φιλι στο μαγουλο κ απαγκιστρωση από την αγκαλια… το πρασινο φουσκωτο σωσιβιο στην μασχαλι, χερακι στην μαμα κ με το λεοφορειο μπανιο στην Κοντοκαλη….Με το λεοφορειο τα μπανια, με τα ποδια οι βολτα στο παρκο, με τα ποδια κ στην παιδικη χαρα… μονη μου μακρυα από τα αλλα παιδια… Δεν ηθελα να παιξω… δεν ηθελα να ειμαι εκει… ηθελα να παω κ εγω μαζι ταξιδι…

Καπου εκει μισησα την στερια κ όλα εκεινα τα σταθερα σημεια αναφορας που συνδεονταν με το ΕΔΩ… εγω ηθελα να ειμαι ΕΚΕΙ… κ το εκει ηταν η θαλασσα… (βεβαια ποτε δεν καταλαβα γιατι δεν εγινε κ το αναστροφο… Να μισησω την Θαλασσα που με αφηνε πισω… μαλλον μου φανταζε στα ματια μου πιο ελκυστικη κ πιο προκλητικη κ πιο απροσμενη κ απροβλεπτη από την στερια ….)

…Και ηρθε «Του Χρονου»….
Στην προβλητα , ντυμενη με τα καλα μου κ με δωρο περιτεχνα περιτυλιγμενο ανα χειρας προσμενουμε την επικειμενη αφιξη…Οι τελευταιες οδηγιες…
-«Θα δωσεις αυτό το δωρο στην Κυρια. Θα εισαι σοβαρη, δεν θα γελας κ αν εισαι καλο κ ησυχο παιδι , μπορει να αφησει το μπαμπα να παμε μαζι του ταξιδια.Ναι?»
-«Ναι» ειπα κουμπωμενη , αγχωμενη με την σοβαρη αυτή αποστολη μου…
-«Θυμασε τι θα πεις? Δις ις α πρεζεντ φορ γιου»…
Λες κ εξαρτιονταν η υπαρξη μου , η υποσταση μου από την φραση εκεινη την ακαταλαβιστικη που θα ξεστομιζα.
Πηρα υφος  σοβαρο, πηρα την δεουσα σταση κ με στυλ κ προφορα ειπα στην Μαρια (εκ Αυστριας) την φραση κλειδι που ξεκλειδωνε τα ταξιδια μου…"this is a present for you".... Actually it was a present for ME....
Και ναι το μεσο φυγης των αγαπημενων μου, εχει μεσο διαφυγης για μενα…Επιτελους τα καταφερα…

Και ναι ημουν καλο παιδι, δεν εδειχνα στους επιβατες δυσαρεσκεια, πονο, φοβο, φτανει να ημουν στο καραβι, φτανει που ημουν με τον μπαμπα μου, φτανει που αφησα πισω μακρυα πολύ μακρυα στερια κ σπιτι…
Και ναι κάθε καλοκαιρι μεχρι τα δεκατεσσερα μου ταξιδευα κ αρμενιζα εκει… κάθε ιουνη ημουν χαρουμενη κ εκει κατά τα τελη του τρομερου του μηνα τα Αυγουστου αρχιζα να μελαγχολω…
Και ναι γνωριζα φιλους, εκανα παρεες… φιλοι περαστικοι της μιας φορας , της μιας βδομαδας , του ενός ταξιδιου… Και διναμε ραντεβου για το επομενο καλοκαιρι για την επομενη χρονια για το επομενο ταξιδι…του χρονου στο Αιγαιο….
Και κάθε παρασκευη βραδυ σφιγκοταν η καρδια κ το στομαχι…
-«Αυριο , φευγει το γκρουπ»…
Και ανταλασσαμε post address  (Μιλτιαδη Μαργαριτη …4η παροδος 8…)για να σταλουν card postal με γραμματοσημα χωρας ξενης … (κ φυσικα στην συλλογη μου τα περισσοτερα από την αυστρια είναι)… Και ανταλασσαμε υποσχεσεις πως θα γραφαμε γραμματα πως δεν θα ξεχαστουμε… πως δεν θα χαθουμε…
 Κ το χειμωνα , κατι αγριες βροχερες μερες παραφυλαγα τον ταχυδρομο να δω αν θα φερει πολυχρωμη φωτογραφια με δυο γραμμες τυπικες… «dear Stefi…. Kisses from Vienna»… κ υπογραφη carol, Liza, Μπεμπα, Hannes, Thomas, Teressa, Gerhard….
Γιατι μπορει να ημουν επιβιβασμενη στο μεσο της διαφυγης κ της ελευθεριας όμως αυτή την φορα ημουν εγω που εγκατελειπα τους φιλους…τους πρωτους αδολους παιδικους ερωτες…ΑΧ τι θυμηθηκα τωρα...(εδω χαμογελω)
ο Stefanno ο Ιταλος… Ηταν ο μονος πιο μελαχροινος από μενα… για αυτό μου αρεσε… ασε που στρωναμε κ το sliping bag διπλα διπλα το βραδυ στο καταστρωμα… (Σποραδες 14 μερες καποτε….)
 Ο Stefan o Aυστριακος … αχ αυτος ηταν ηρωας στα παιδικα μου ματια… -«He saved your life» μου ειπαν τα αυστριακακια όταν γλυστρισα σε ένα βραχο στην Λακκα στους Παξους κ Εκεινος μου επιασε το χερι…(Ιονιο 14 μερες καποτε…)
Ο Τοmas ο φιλος μεχρι σημερα…  αυτός δεν ξερω αν ηταν ερωτας… απλα ηταν αυτος που με πιοτερη αγωνια από ολους προσμονουσα να ερθει… Ηταν που εκανε τελεια μακροβουτια, που ψαχναμε μαζι για κοχυλια, που παιζαμε επιταραπεζια κ γελουσαμε…. (Ιονιο κ Σποραδες κ Κυκλαδες κ δωδεκανησα κ πελοπονησσο κ Τουρκια αμετρητα καλοκαιρια 7 μερες / 14 μερες / 3 βδομαδες)
Και ετσι μετραγα τους «ερωτες» μου και τους φιλους μου…οριοθετοντας τους σαν κρουαζιερες… « Με το γκρουπ του χανς» , «Με το γκρουπ των Κορινθιων εκ Carinthia» , « Με τον Kamelander»..
Και ετσι κραταγα τις «αναμνησεις» μου… βαζοντας ταμπελιτσα νησιου…Τοτε στην Αλλονησο , τον Ιουνη στην Τηνο… οι βουτιες στη Συμη … Οι κιθαρες στο παραπηγαδι…
Και ετσι εκανα παιδικες παρεες στα λιμανια, στα νησια … της στεριας κ του ντοκου κ των ψαροκαικων…Πιτσιρικια που τρεχαν να μας δεσουν, ερασιτεχνες καβοδετες κ καμποσοι μελλοντικοι ναυτικοι… που τρεχαν να κανουν βουτια από την κουπαστη … που περιμεναν μπισκοτα , σοκολατες κ… γαριδακια… κ σε ανταλλαγμα μου διναν κοχυλια , αστεριες κ ιπποκαμπους από τα διχτυα που νεταρανε…Στα συββοτα – πριν παει ο δρομος- , στο αγαθονησι –πριν παει το ρευμα- (γαιδουρονησι το λεγανε τοτε…) , Στο Μουρτο – πριν παει ο τουρισμος- …,στο Πορο το γλυκο ταρταρισμα νερατζακι σπιτικο ...
Και όλα αυτά Τωρα ημουν εγω που τα αφηνα πισω…
Και όλα αυτά Τωρα ημουν εγω που τα εγκατελειπα…
Και ισως ηταν καπου εκει που στερεψα…που δεν θελησα αλλο να αποχωριζομαι… που δεν θελησα άλλο να δενομαι…
Περιμενα μονο στωικα το επομενο καλοκαιρι που σε μια προβλητα θα ξανασμιξουμε… Κ αν όχι δεν πειραζει… καποιοι αλλοι επιβατες θα ερθουν… καποιος άλλος θα πιασει τον καβο… Δεν θα είναι αυτό το λιμανι, δεν θα είναι αυτό το νησι , θα είναι το επομενο… Πιο απαγκιο, πιο προσηνεμο… Δεν τρεχει τιποτα….
……
Τι βαρετοι όμως που ηταν οι χειμωνες…οι παρεες του σχολειου… το σχολειο…
Και ένα δραμα εκεινος ο Σεπτεμβρης , ο κάθε Σεπτεμβρης
Ηθελα να πω στους συνομιλικους ότι εγω δεν πηγα στο χωριο με παπουδες κ γιαγιαδες… Δεν επαιζα κάθε βραδυ στην ιδια πλατεια, με τα ιδια παιδια….
Λες αραγε να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω ότι εμεις αντι για κυνηγητο , μαζευαμε ξυλα για να αναψουμε το βραδυ φωτια στην παραλια? Μπα….
Ηθελα  να φωναξω στους γειτονους πως δεν με νοιαζει αν εχει υγρασια η περιοχη, πως αδιαφορω για τα συμβαντα της μικρης της γειτονιας, πως δεν με νοιαζει ο Δρακουμελ που φωναζει στα παιδια για την μπαλα… πως δεν θελω να παιζω μπαλα…
Λες αραγε να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω πως «Ειδα την κορη του Ωνασση…μπηκε από εμας στο κρις κραφτ τους» (αλλα εμενα μου εκανε εντυπωση που παρειγγειλε μπριζολα κ χωριατικη… Μα αφου είναι πλουσια αναρωτιωμουν γιατι να τρωει τετοια) Μπα….
Ηθελα  να γραψω στην Εκθεση την κλασσικη «Πως περασατε το καλοκαιρι» σελιδες ολοκληρες , όμως ποιος θα το καταλαβει θα με παρουν στο ψιλο…
Λες να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω πως στην φουρτουνα εκεινη την μεγαλη προσπαθησα να συγκρατισω το ψυγειο? Πως ο αγερας στην Τηνο μας πηρε την βαρκα? Πως λατρευα να καθομαι στην πλωρια την κουπαστη την ωρα που το σκαφος βουτουσε στα κυματα? Μπα….
Ηθελα και στην Γεωγραφια  να πω στους δασκαλους «Κυριε εκει πηγα φετος, κ εκει περσι πολλες φορες, αυτό το νησι κυριε δεν το θελω εχει πολύ κοσμο»…Όμως αυτά αφορουν τον δικο μου κοσμο….
Λες αραγε να τους κεντρισει το ενδιαφερον αν τους πω πως δεν χωνευω Τηνο κ Αμοργο, Μυκονο κ Πατμο, Αγια Ευφημια κ Θιακι γιατι «κατεβαζουν αερα?» Μπα….

Και ετσι παρεμενα βουβη… αποκομενη κ συνειδητα στο περιθωριο… Παρατηροντας το διαφορετικο των δυο κοσμων μεσα από τα ματια τα ακομη παιδικα….
Σαν να ημουν σε ένα συμπαν παραλληλο, σε πορειες ζωων κ πραγματιτοτητων που ποτε δεν θα εσμιγαν…
Η ζωη ετουτη ηταν η δικη μου, η ζωη η άλλη η φυσιολογικη η τετριμενη ηταν των αλλων….Και όμως τοτε ζηλευα που εγω δεν μπορουσα να ζησω αυτή την συνηθισμενη ζωη…. Αλλα ταυτοχρονα αρνιουμουν να εγκαταλειψω κατι που πολύ με έθελγε…

….Αλλα από πιο μικρη μισουσα τους χειμωνες…Από το περιστατικο του Luis….Μαλλον…Τοτε στον Βισκαικο… Με το παραλιγον αυτανδρο ναυαγιο του …
Το θυμαμαι το τηλεφωνημα στον πατερα μου  … Από τον Ζαχαριου για τους αλλους, τον νονον μου για μενα ( ένα κουτι μπισκοτα , μια ασχημη κουκλα κ το τηλεφωνο αυτό οι μονες αναμνησεις από τον νονο –καπετανιο-εφοπλιστη…α κ τοτε στα βαφτισια που φορεσα παλτο καλοκαιριατικα, τον πηρα από το χερι κ κατεβηκαμε στης Τηνου το λιμανι να χαζεψουμε τα καραβια)…
Πισω στο τηλεφωνο λοιπον… Ειχαν ξεμεινει από καπετανιο. Για ένα ταξιδι μονο θα μπαρκαριζε, να τον σκαντζαρει μεχρι να βρουνε αλλον… Μεγάλη η υποχρεωση στον Θωμα, αρνηση δεν χωρουσε… του Θανατα εγω η μικρη …Αρρωστησα με κεινη την απροσμενη χειμωνιατικη απουσια… Δεν ξερω αν ηταν ενστικτο για τον επερχομενο κινδυνο κ κακο προαισθημα… Ανεβασα πυρετο, εκλαιγα όμως δεν πονουσα πουθενα… Ηρθε ενας γιατρος, ηρθε κ δευτερος… δεν ξεραν… μαλλον ψυχολογικο από την απουσια… Υπνος δεν με επαιρνε τα βραδια αν δεν ανοιγα την ντουλαπα με τα ρουχα, να χωθω μεσα στο κουστουμι, στα πουλοβερ, να μυρισω τον μπαμπα μου, να βεβαιωθω πως εχω κατι απτο – εστω την μυρωδια του- πως δεν θα γινει κ αυτος αναμνηση… Οσο κρατησε το μαρτυρικο ταξιδι , τοσο κρατησε κ η παραξενη αρρωστια… Παρηγορια κ γιατρικο η σφιχτη αγκαλια του όμως ταυτοχρονα κ η απορια καθως τον παρατηρουσα:
-«Μπαμπα γιατι ασπρισαν τα γενια σου?»
Και μπορει η εξιστοριση των ναυτικων τεκτονομενων να μην εχει χωρο εδώ (καποτε υποσχομαι να την αναφερω, νομιζω πως σε καποιος τευχος παλιο του Εφοπλιστη την ειχα γραψει), όμως ακομη κ τωρα μια ανατριχιλα με διαπερνα κάθε φορα που ακουω αναφορα για το Μπεο Μπισκι….

….
Και ειχα ορκιστει να μην τον ξαναφυσω να φυγει ποτε ξανα χειμωνα…Και ξερω πως θα επειθα…Σπιτι – που επελειπε το φοβητρο των επιβατων- μπορω να ειμαι κακο κοριτσι… μπορω να κλαιω, να φοβαζω , να χτυπιεμαι… Αλλα φευ…
Στο Μαντουκι λοιπον, στο σπιτι εκεινο το παλιο τριοροφο … το ετοιμοροπο… Μεγαλη λεει κ δελεαστικη ηταν η προσφορα… Στο τριγωνο Ιταλια Αλβανια οθωνοι χαθηκε τσιγαραδικο ταχυπλοο…Αποκοπηκε από την μανα την ωρα της φορτωσης… Ειχε κακοκαιρια , δεν το ψαξανε μην κ γινουν αντηληπτοι με το φορτιο… το αναζητησαν αργοτερα… θελαν όμως σκαφος «καθαρο», θελαν το sunny cruise…
Θυμαμαι τις ενστασεις κ τις ψιθυριστες τις κουβεντες προ της συμφωνιας…
«-Μα δεν εχω ρανταρ»
-«Κ σε πιο στιγμα?»
-«Και αν μας παρουν χαμπαρι?»
-«…είναι καλα λεφτα»
-«Στη ζουλα»….
Με τους τσιγαραδες κ τους Ιταλους …μαφιοζους δεν ειχα θεμα… Παντα χαζευα τα ταχυπλοα τους δυο –δυο , τρια –τρια πλαγιοδετημενα στο παλιο λιμανι μας…. Ξιφιες τα ελεγα… από το σχημα τους. Δεν μου προκαλουσαν τρομο και ας ηξερα πως κατι κακο κ παρανομο εκαναν… Ισως γιατι καποτε χαζευοντας ένα τετοιο … με τον ιταλο μεσα.. διπλα στο καντραν των οργανων ειδα να εχουν ένα περιστροφο αλλα παραδιπλα κ σιμα του μια κ δυο κ τρεις εικονες της Παναγιας («Madonna mia, Madonna mia,» λεγαν συχνα)… Ε το παιδικο μυαλο μου τους κατεταξε στους «καλους» της ιστοριας κ δικαιολογισε το οπλο πως ηταν για αμυνα σε αυτους που τους κυνηγουν…Δεν μπορει αφου κ η Παναγιτσα τους φυλα…
Όμως ετουτος ο χοντρος μελαψος κυριος με το ξεκουμπωτο κλαρωτο πουκαμισο, την χοντρη αλυσιδα ( λεπτομερια για μενα αυτή τη φορα ο σταυρος) που μιλουσε χαμηλοφωνα σπαστα ελληνικα καθολου μα καθολου δεν μ αρεσε… Κατι ψυχανεμιστηκα, κ αρχισα να φωναζω κ να κλαιω…
-«Όχι δεν θα φυγεις»
-«όχι δεν θα πας πουθενααααα»
-«Μια δυο μερες θα είναι μονο, εδώ κοντα….»
-«ΟΧΙ» περιφανο κ τρανο…
Και ρωτα ο αντιπαθης τι συμβαινει κ με πλησιαζει…
«Μην κλαις κ όταν γυρισει ο μπαμπας θα του δωσω λεφτα να σου παρει κουκλα»
-«Δεν θελω κουκλα» (apropo όχι από πεισμα … από αποψη …ποτε δεν ηθελα κουκλες….χαζες – ξανθες –αψυχες)
-«τι θελεις?»
-«Τον μπαμπα μου»
-«τι Δωρο θελεις?»
-«Αν σου φερει αυτό που θελειες θα σταματησεις να κλαις ? θα τον αφησεις?»(ποτε δεν καταλαβα γιατι ο μαφιοζος επεδειξε τετοια «ευασιθησια»)
Γρηγορα να σκεφτω κατι δυσκολο, κατι ακατορθωτο, κατι που θελω πολύ…
-«Μια μαιμου»
-«Μια τι????»
-«Μια μαιμου θελω, μεγαλη σαν πιθηκο κ από την αφρικη»
-«αυτην θελω για δωρο αλλιως δεν τον αφηνω να φυγει» ειπα θεωροντας πως εχω χαρτι ακλωνητο κ αδιαπραγματευτο στα χερια μου.
-«Εγινε» μου λεει προτινοντας αποφασιστικα το γιγαντιο τριχωτο του χερι για να κλεισει η «συμφωνια» μας
-«Θα εχεις μια μαιμου».
Όχι πως τον πιστεψα… εστω κ αν μεσα μου ηθελα να κρατησει την υποσχεση του..ηταν δελεαστικο το ανταλλαγμα του αποχωρισμου…
Περιμενα, περιμενα ,περιμενα… να γυρισει το Sunny cruise ,να ερθει η μαιμου… Φυσικα η δευτερη εμεινε υποσχεση απραγματοποιητη κ ανεκπληρωτο αποθημενο… και εγω απεμεινα με ένα σατανικο πονηρο χαμογελο για μερες ζωγραφισμενο στα χειλη όταν ακουσα πως απρακτοι γυρισαν, πως τιποτα δεν βρηκαν, πως το τσιγαραδικο χαθηκε στα βαθη κ βουλιαξε μαζι με το παρανομο πολιτιμο φορτιο… «Καλα να παθει ο πονηρος»…. η σκεψη που χρυσωσε την δικη μου "Αποτυχια"

οταν τα κυματα συναντησαν τον Φρουντ... (επιλογος)

Aιγαιωτισσα Ν.Κ 32….

Η σειρα μου πια σε μονιμη βαση για δεκα κ χρονια να αφηνω κ να αποχαιρετω την στερια… ότι με πληγωνε … ενας κοσμος στον οποιον δεν ανηκα εμενε πισω… ότι αγαπουσα, οσους αγαπουσα δεν τους αποχωριζομουνα, ημουν μαζι τους στην θαλασσα….δεν ηταν πια οδυνηρος ο αποχωρισμος….

……

Ετσι ηρθε η Εφηβεια κ ηρθε το Πανεπιστημιο, κ ηρθε η δουλια κ ηρθε το πρωτο το παιδι κ ηρθε κ ο γαμος ….Σταθερο κ μονο σημειο αναφορας το νεοτευκτο τοτε το Αιγαιωτισσα το πρωτο , το μικρο… Όλα στην ζωη μου αλλαζαν … μονο αυτό παρεμενε το ιδιο, όλα στην ζωη μου μεταβαλλονταν γοργα … μονο τα καλοκαιρια παραμεναν αναλλοιωτα κ τα ταξιδια τους…Παραβιαζομαι όμως, σαν να θελω να τα προσπερασω γρηγορα τα δεκα δεκαπεντε εκεινα χρονια … Αγαλι αγαλι λοιπον κ με την σειρα….

Εφηβεια λεει… εποχη αμφισβητισης κ εναντιωσης στις οποιες μεχρι τουδε –επιβεβλημενες εν πολλοις- επιλογες της ζωης…

Θυμαμαι πως ποστο μου ηταν η πλωρη ….μικρες κ λιγες οι αρμοδιοτητες της «κουβερτας»… Φουντω τις δυο , βιρα – μαινα  κ στο βιρα μεσα στο μπουντρουμι του στρινζτου κλεισμενη (σκοταδι- υγρασια- λασπη κ αλμυρα το τετραπτυχο του) να σπρωχνω την καδενα να μην γινεται ντανα….Α και στα ρεμετζα να δενω τα μπαλονια, να φτιαχνω κ τα σχοινια μετα…. Και ναι θλιβερη παρενθεση πως επρεπε να βοηθω στην κουζινα στα πιατα κ το σερβιρισμα ( τι κ αν κανα δυο πιατα λουσαν ατυχους επιβατες, κριθηκα η καταλληλοτερη)

Δεν θυμαμαι εκρηξεις κ αντιδρασεις  αρμοζουσες με την ηλικια…Μονο μια φορα πλενοντας μια κατσαρολα μεγαλη με φακες – αληθεια ένα πορτοκαλι / καροτι απαισιο χρωμα θυμαμαι να ειχαν , με επιασε ένα ξεσπασμα εφηβικο… Σφουγγαρι , απορρυπαντικο , τριψιμο κ δακρυα –ωσαν να καθαριζα κρεμμυδια- Εκεινη την στιγμη , ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ να ειμαι εκει…καπου αναμεσα Στροφαδια  - πυλο ή Πυλο – Καλαματα… Η μονη μοναδικη στιγμη της ζωης μου που δεν θελησα να ειμαι σε σκαφος…Εφταιγε το γκρουπ που ηταν παρατερω για τα γουστα μου?εφταιγε το ταξιδι ? (ποτε δεν αρεσε της Πελοποννησου η Κοστα… μονο το ναυαγιο στο καβο Μαλλια με συγκινουσε κ το σφυριγμα στους φαροφυλακες του νοτιου ακρου ) …δεν ξερω , ξερω πως εκεινη την μερα κ της επομενες βρηκα απαγκιο σε ένα κομματι χαρτι… στην αρχη ηταν ένα μπλοκακι σημειωσεων με χαρτι τετραγωνισμενο μιλιμετρε…. Εκει εγραφα… όπως γραφω κ τωρα… Και μετα ένα μπλοκ ακουαρελας κ μπογιες… Εκει ζωγραφιζα… όπως καλλιτεχνω κ τωρα…. Τα λιμανια μου , ο αποσκιος μου ακομη κ σημερα… Καταφυγιο λοιπον της ψυχης μου περα από τη θαλασσα εγιναν στα ξαφινκα κ τα αποτομα τα χαρτια κ τα μολυβια…

.Δεν ενοιωσα όμως ουτε καν τοτε τις μονες μαυρες μερες μου την αναγκη να μιλησω … μονο να γραψω (ειπαμε ειμαι παραξενο τρενο)….

 Και περαν από κεινες τις βδομαδες τις αχαρες…

Ηθελα πια – συνειδητα-   να θυμαμαι μονο ρεμετζα…Μονο σπιατζες… μονο ιστοριες ναυτικες… μονο φουρτουνες… μονο διασωσεις κ συμβαντα ναυτικα…. Ουτε καν ιστοριες πολλες με τους επιβατες…αυτοι ερχονταν – φευγαν- ερχονταν –φευγαν… ενα αεναο ατελειωτειωτο πηγαινελα ανθρωπων – ψυχων –συμπεριφορων γινοταν μπρος στα ματια μου , αλλα πια με αφηνε μαλλον αδιαφορη…

Ηθελα πια –συνειδητα- να αφουγκραζομαι την ζωη από την κουπαστη κ να ατενιζω τους ντοκους… να βλεπω τα ρεμετζα των ποσταλιων , να χαζευω τα απονερα τους –«Θεε μου τι αγρια ομορφια όπως σπαει το κυμα στα μπλοκια» κ μαζευα εικονες , χρωματα, στιγμες …

Ηθελα πια – συνειδητα- να χωνομαι τα βραδυα στα λιμανια, σε ετερα ομορα σκαφη κ να ακουω τις ιστοριες των αλλων… των καπεταναιων…  τις φημες… τους θρυλλους τις παραδοσεις ακομη κ τις δοξασιες… Κερνουσαν χταποδακι ψητο, ουζο κ συνηθως στα ξαρτια λυσομανουσε ο αγερας… Και εγνοια ειχαν μονο αν «αυριο θα σπασει ο καιρος?» κ μαζευα στην μνημης το καταστιχο τις σκορπιες κουβεντες κ τις ορμηνιες … «καπελωμενο συννεφο – κακο σημαδι»… «την θαλασσα ποτε μην φοβασαι αλλα παντα να την σεβεσαι» , «Αν κολυμπας κ ακουσεις θορυβο διχρονης μηχανης , το νου σου είναι «σκύλος»…κ με τις αφηγησεις τους εγω εφτιαχνα βιβλια κ ζωγραφιζα τα ονειρα μου…

 Κ δωρο πολυτιμο αποχτημα -μεχρι σημερα- ένα φυλαχτο από φαλαινας δοντι…στο χερι σκαλιστο από χωρα μακρινη κ αγρια… Ιστιοπλοος – από αυτους τους ατρομητους  που τον γυρο του κοσμου αποτολμουνε-  μου το χαρισε όταν με καιρο κ μελτεμι αιγαιοπελαγιτικο τον αφησαμε κ τον βοηθησαμε να δεσει πανω μας…( τι ρεμετζο κ κεινο …Και από διπλα μας- στην Μυκονο – από την άλλη μπαντα την δεξια το Μπαρι το μεγαθηριο… και μεις κρεμασαμε μπαλονια να αβαραρουν…)

Ηθελα  πια να περνω τα κυαλια μεσοπελαγα κ να αγναντευω πιο είναι εκεινο το δικαταρτο,  «-Το τρικαταρτο είναι το Ειρηνη?» να παιζω ένα παιγνιδι αναγνωρισης για τα σκαρια που πλησιαζαν… (-«είναι το Αννουλα? « - Όχι το Ωραια Ελενη» ή μηπως το «Αγγελικα?»  παντα τα μπερδευα από μακρυα… -« αυτό τωρα ποιο Ζευς είναι?» … κ τα καραβια αυτά με το αγνωστο πληρωμα – με τους αγνωστους πλοιοκτητες – με τους αγνωστους επιβατες εγω τα εχρηζα  φιλους κ συνοδοιπορους μου…. Και όταν σμιγαμε στα λιμανια δεν ειχα ονομα… «ελεγα μονο εγω ειμαι από το Αιγαιωτισσα»….

Ηθελα πια να φτιαξω τον δικο μου μικροκοσμο «Σε αυτό το Καπεταν Αντωνης είναι ο Καπτα Μανωλης?» - « Εκεινος ο καπετανιος ο καρλοβασιτης που πηγε φετος?»  «-Σε αυτό δεν κανει κουμαντο μια γυναικα?» …Στην τηνο στο ρεμετζο «θα ερθει ο Μαρκος να μας δεσει ή ο Βαγγελης?» κ ενοιωθα όμως κ εισεπραττα πως κ για τουτους το σμιξιμο το τυχαιο στα λιμανια, η αφιξη η απρογραμματιστη το ιδιο σημαινε… λυναν οι καβοι φευγαμε… δεν ηταν όμως πια αποχαιρετισμος δεν ηταν αντιο…

Κ ηθελα πια συνειδητα να ανηκω κ να γινω αποδεκτη , μονο από τους λιγους, από τον κοσμο αυτόν της θαλασσας , αφου στους ανθρωπους τις στεριας οι ιστοριες τα βιωματα κ οι αγωνιες τους φανταζαν τοσο ξενες… οι μηπως οι δικες τους δεν μ αγγιζαν? Μαλλον αμφιδρομη η αρνηση συνυπαρξης…Και καπου εκει θελησα να μαθω , να ρουφηξω σαν σφουγαρι τα παντα για την θαλασσα, για τα βαπορια , για τα κυματα… μη τυχει κ ποτε βρεθει καποιος θαλασσινος κ μ αποδιωξει σαν παρεισακτη από τον κοσμο τουτο το δικο τους το μαγικο…

….

Και ηρθε το πανεπιστημιο…. Πρωτη των πρωτων λεει περασα στις εξετασεις…-«Μα γραψαν το ονομα σου στις εφημεριδες . Δεν το ειδες?»

- «Όχι» .Εγω τοτε ταξιδευα τα πρωτογνωρα  τουρκικα παραλια και μαζευα τις μονες εμπειριες που πραγματικα με ενδιεφεραν ( τα παραξενα παλια σκαρια οι Αλαμανες, οι απηνεμοι κορφοι, τα τουρκακια που σε μικρες βαρκουλες πουλουσαν στα κοτερα μαντηλια χρωματιστα… οι μεγαλες μαρινες… ακομη κ τα αγιρογουρουνο που με ξυπνησε αγριοχαραμα κανοντας μακροβουτι σιμα στην πρυμη μας…) με τις Πανελληνιες θα ασχοληθω..

… Οικονομολογος λεει θα γινομουν… Και ενώ ολοι αισθανοταν περιφανοι , -εμενα παλι ποσως με αγγιζε - ταυτοχρονως αναρωτιωταν γιατι ειχα δηλωσει επιλογη πρωτη του Πειραια το Πανεπιστημιο αφου πρωτευα κ στην ΑΣΟΕ…. Η απαντηση μου αβιαστη στην απορια τους , φαινοταν όμως να τους αφηνει αφωνους…(δεν πηρα ποτε απαντηση , ουτε καν μια ενσταση)… Σε μενα όμως φανταζε τοσο φυσιολογικη…

-«Βιομηχανικη Πειραια δηλωσα, τι άλλο, θελω να ειμαι κοντα στα καραβια., να κατεβαινω στο λιμανι να βλεπω θαλασσα».

Δεν μπορουσα να φανταστω την ζωη μου σε μια τσιμεντενια μεγαλουπολη , ασφυκτικη κ πιεστικη διχως της θαλασσας τον οριζοντα….

Αλλα τωρα πηγαινα στο σκαφος από το πρωτο πρωτο το ταξιδι κ ξεμπαρκαριζα τελευταια…δεν κουνανα μαντηλι στεριανο… Κ πηρα κ αρμοδιοτητες προσθετες… αλλα παλι κανεις από τους συμφοιτητες κ τους κατά καιρους συγκατοικους δεν συγκινηθηκε ως θα αρμοζε – λεμε τωρα - ακουγοντας  με – ναι τωρα εγω διηγουμουν ιστοριες στην ομυγυρη- να λεω τοτε που περασαμε το Καρπαθιο για Κρητη  κ ειχαν δυναμη 9 τα μποφορια… κ μεις τραβηξαμε ροτα για Λιβυη κ ηρθε το ελικοτπτερο του Π.Ν. από πανω μας κ μας εκανε νοημα ο πιλοτος αν θελουμε βοηθεια… τρεις ανθρωποι μονοι σε ένα σκαρι 24 μετρα… κλεισμενοι για 16 συναπτες ωρες σε μια γεφυρουλα , διχως ρανταρ, διχως gps, μονο με χαρτες, με ένα μπουκαλι νερο κ μισο καρβελι ψωμι… κ να μην μπορουμε από το μποτζι ουτε κατω να κατεβουμε να δουμε αν κανουμε νερα…. Α κ με το λιμεναρχειο της Ιεραπετρας εναγωνιωδως να μας καλει …Sierra Whiskey 2864.. ακουει… Αλλα εμεις δεν ακουγαμε… όπως δεν ακουγαν κ οι συμφοιτητες… Παρα ηταν αγνωστες οι λεξεις κ οι εικονες γι αυτους…what a pitty λοιπον κ εγω τραβω για αλλου ροτα… δεν πληγονομαι όμως πια από αυτή την παραξενη αδιαφορια…

Και τοτε ηταν – φοιτητρια ουσα- που αντικρισα το πουλημενο σε ξενα χερια sunny cruise βουλιαγμενο μεσα στα βρωμικα νερα του Πειραια… το αλμπουρετο να εξεχει μονο… Και εκλαψα γοερα απαρηγοριτη , δεν μ ειχε πονεσει άλλος χωρισμος οσο ετουτος… και από κεινη την ωρα πειστικα πως τα καραβια – τα καραβια ετουτα- τα καραβια όλα εχουν ψυχη…

Οικονομολογος φυσικα δεν εγινα ποτε… δεν ειχαν ποιηση οι στατιστικες , ουτε χρωμα οι αριθμοι , τα συγραματα εκεινα παραηταν βαρετα διχως πλοκη κ τα χρηματα ηταν –είναι- μονο θεωριτικη για μενα αξια….επιασα όμως δουλεια σε ναυτιλιακη… Στο Μεγαλο λιμανι -βεβαιως – βεβαιως- άλλος κοσμος , άλλη ιστορια (εν ευθετω χρονο)… αλλα τα καλοκαιρια δραπευτευα ξανα για τα μπαρκα μου… με αδεια ανευ αποδοχων… γιατι η αλμυρα πια ειχε γινει κομματι δευτερο της φυσης μου…

Και καπου εκει βρεθηκα αρρεβωνιασμενη, αφου ετσι επιτασει της ζωης ο κυκλος, καπου χαθηκα στο δρομο… καπου ισως σκεφτηκα πως αφου κ τουτος είναι της θαλασσας κ ναυτικος δεν θα αλλαξη την ζωη μου ( βεβαια τωρα που το σκεφτομαι μονο με ναυτικο ειχα πιθανοτητες να στεριωσω – εκ της στεριας,κακος δηλαδη ο συνειρμος … δεν ειχα ακομη την δυναμη να καταλαβω πως μπορει να πηγαινω κοντρα στο ρεμα γενικως, δεν ηταν αναγκη να πνιγω σε κατι συμβατικο για να ομοιαζω ευτυχισμενη σαν τους πολλους… Αλλα λιγο πριν οι αμφιβολιες γιγαντωθουν κ στην πρωτη νιοτη ακομη ουσα, θα γινομουν λεει μαμα… Άλλο  κ τουτο... Κ ταξιδευα μεχρι λιγες μερες πριν γεννησω….κανεναν γιατρο δεν θα υπακουα σιγα μην ξεμπαρκαρω…-«Σαν φωκια θα γεννησεις σε καμια ακτη» μου φωναζαν… Και το πρωτο μωρο που επιασα ποτε στα χερια μου ηταν το δικο μου ….lost in space  κ ψαρι εξω από τα νερα … α κ φυσικα γαμος υποχρεωτικος….

Και ξανα εγω να λυνω τον καβο της στεριας να μενω απεξω κ να προσπαθω –επι ματαιω- να προσποιηθω την πετυχημενη κ ευτυχισμενη συζυγο, νοικοκυρα , μαμα κ λοιπους αγνωστους για μενα ρολους….κλεισμενη σε ένα διαμερισμα , σε μια κουζινα, σε τοιχους, οπου «θαλασσα» σημαινε πια πλατσουρισμα με μπρατζακια στα ρηχα… Κ φυσικα να προσπαθω να βγαλω ριζες, να βρω ριζες, να ριζωσω με ανθρωπους εγω που μεχρι τουδε ειχα μαθει μονο να αποχαιρετω…και φυσικα να προσπαθω εις ματην να δεθω με ανθρωπους… Η αληθεια είναι πως προσπαθειες κατεβαλα φιλοτιμες , όμως μετα την «πρωτη γνωριμια» με την σταθεροτητα της στεριας… βαρεθηκα… βαρεθηκα γρηγορα… Ενοιωθα πως δεν εχω τιποτα να περιμενω… τιποτα να μου ταραξει τα νερα… γιατι απλα δεν υπηρχαν νερα, δεν υπηρχε καραβι , δεν υπηρχε διαφυγη…Και εγω ειχα μαθει να περνω συναισθηματα μονο από τα καραβια, αγωνιες μονο από τα κυματα κ σημαδια μονο από τον ανεμο… δεν ειχα μαθει να διαχειριζομαι τα τερτιπια , τα συναισθηματα των ανθρωπων… δεν ειχα μαθει να τα ανεχομαι… Αγνωστο κοσμος κ περιπλοκος… δεν εκανε για μενα… Αρχισα να χανομαι στις μνημες μου, τρικυμια υπηρχε μονο εν κρανιω… και στην καρδια μονο η θαλασσα…Κενη συναισθηματων λεει ημουν…

Και ξαφνικα σανιδα σωτηριας ξανα από της θαλασσας τα μετεριζια… Εγραφα λεει καλα, γιατι να μην τα γραψω κ στο  στο περιοδικο το ναυτικο… Επιτελους ειχα κοινο να αφουγκραστει , να διαβασει , να νοιωσει τις μυχιες , τις οποιες σκεψεις μου… Όμως σαν παταγα το send κ εφευγε το μειλ με το κειμενο …αδειαζα… ξεφορτωνα κ σκοτεινιαζε ξανα ο οριζοντας μου… κάθε πρωτη του μηνα προς στιγμην χαμογελαγα… με το ιδιο χαμογελο που ειχα στην φωτο του περιοδικου… όμως όλα τριγυρω μου παρεμεναν στασιμα… Ακομη κ το δευτερο παιδι σαν προδιαγεγραμενη πορεια μου φανταζε αλλα εγω ηθελα ροτα με πυξιδα τρελη…δεν ειχα όμως δικαιωμα να επιβαλω σε τουτες τις μικρες ψυχες την δικη μου επιλογη…Κ ας εβλεπα κάθε βραδυ ονειρο σημαδιακο πως ημουν καραβι κ εκοβα των αγκυρων μου τις καδενες από ριζα εκει στο οκιο κ αρμενιζα τυφλα διχως τιμονιερη….(κ δυο χρονια μετα τις εκοψα )

Αιγαιωτισσα ΙΙ….Νκ.38

Το σκαφος που καμαρωσα κ καμαρωνω αλλα πιο λιγο ολων εζησα…. Μικρομανα μονη προτιμισα να παρουν τα μικροπαιδια τσουρες μονο αλμυρας… διακοπες ολιγομερες εφταναν… διχως να βαρυγκομω… Δεν το εζησα αυτό το σκαφος ως επρεπε …Δεν εχω πολλες κ σημαινουσες αναμνησεις να μοιραστω…Δεν με σημαδεψε ως οφειλε… Και μπορει να ακουστει βεβηλο, να ακουστει απρεπο όμως πραγματικα αν γινοταν να αλλαξω του χρονου την ροτα σε ένα συμβαν θα ηθελα να ημουνα παρουσα στην κουβερτα του. Τοτε στις Πορτες , στου Σαμινα την διασωση.

Αιγαιωτισσα  .ΝΚ 32 ξανα…

Μεγαλωμενο πια κ αλλαγμενο κ μετασκευασμενο… λες κ η μοιρα μου κ η δικη του ηταν  συνυφασμενη σε κουβαρι παραξενο… Εγω κ αυτό….αλλα τωρα καπεταναιοι αλλοι πια…πολλοι παραξενοι , παρατεροι κ αλλιωτικοι… Κ ότι μεχρι τουδε ειχα μαθει επρεπε κάθε φορα να τα ξενχω κ να προσαρμοζομαι με τα χουγια τους, με τις συνηθιες , με τα χουνερια τους, να τους πιλατευω , να με πιλατευουν …δυσκολο πραμα ο συγκαιρασμος χνωτων παρατερων… (καποια στιγμη για τουτο το παραξενο συναφι πρεπει να γραψω) ..Για μενα όμως ολοι ετουτοι οι περιεργοι τυποι ηταν η κεφαλη κ ειχα μαθει να τους σεβομαι …

Και εμαθα λεει την υπομονη κ την καρτερια κ την στωικοτητα…

Και όταν η μοιρα το οριζε μπαρκαρισα – στα ξοφαλτσα – για λιγες μερες ή για περισσοτερες … Και ηταν το πεπρωμενο στα ζορια τα μεγαλα , να ειμαι μεσα σε τουτο το σκαρι… Και μαζεψα εμπειριες αλλα κ επιστρατευσα τις εμπειριες που ειχα από την προτερη θητεια για να τα βγαλω περα εκει που κ αντοχες απαιτουνταν αλλα κ κοτσια…

Και εμαθα λεει να ειμαι  η σκληρη  , εκεινη που η ψυχραιμια δεν της απολειπει , που παντα προτασει την λογικη ….

 Και εγω η μοναχικη , ενοιωσα μοναξια αφορητη κ πνιγνηρη δυο φορες … στην Παροναξια ακυβερνητοι κ στα Ρηνια όταν καλαραμε νερα… Και τοτε ηθελα να είναι κοντα μου εκεινοι που ξερουν…(τον καπετανιο μου ζητηγα , όχι τον πατερα, τον Πανο που οι πατεντες του κ η ευστροφια σωζανε , τον Θεοφιλο με την λογικη κ την πρακτικη την λυση)…

Και εμαθα λεει πως δεν πρεπει να φοβαμαι αλλα να δρω… όταν η αδρεναλινη χτυπαει κοκκινο (και χτυπησε το αλαρμ καμποσες φορες)…Μαθηματα  ζωης κ διαπλαση – όχι παιδων- αλλα χαρακτηρα…

Και ηρθε ο Κουρσαρος τωρα στα πισω πισω…Μικρο σκαρι , πειρατικο κ αλλοκοτο…. Κατι σαν εμενα…Δεν ξερω ακομη τι θα αποκομισω από τουτο …είναι νωρις ακομη ,όμως για ένα ειμαι σιγουρη πως  σηματοδοτει ξανα για μενα την φυγη … την διαφυγη…Ετουτη τη φορα όχι από μεμονωμενους ανθρωπους, όχι από δεσμους στεριανους- μεγαλωσαν ετουτοι και τραβανε το δικο τους δρομο-  αλλα από μια μιζερια γενικευμενη… από το χαωτικο κ το ανελπιδο της εποχης…από την ζοφερη μαυριλα που απλωνει παντου το σκοτεινο πεπλο της… Από μια κακομοιρια μοιρας κ ψυχων … Και ετσι όταν ερχονται τα ζορια εγω ονειρευομαι  κ χανομαι σε  ονειρο τρελλο…

Περνουμε λεει τον Κουρσαρο, τον αρματωσουμε πανια κατακοκκινα  κ αρμενα πολλα κ σχοινενια  κ να κανουμε ενα ταξιδι μεγγγγγαλοοοο εξω απο την ελλαδα αυτη κ τα νερα τα δικα μας... Τραβουμε πλωρη για διαδρομες παραξενες... εκει που θα εχουμε να αντιπαλευουμε μονο τα κυματα… μονο της φυσης τους ορισμους…να μας κυβερνα μια θαλασσα ασπιλη από τις βουλες των αρχοντων που μας διαφεντευουν….
Για αρχη της Μεσογειου το γυρο , Mare nostum ( η δικη μας θαλασσα)....του δικου μας μεταξιου ο δρομος της καρδιας …γιατι για να αρχισει το ταξιδι δεν χρειαζεται παπορι μεγαλο… Αρκει κ ένα μικρο πλεουμενο να αρμενιζει στα αδυτα της ψυχης…(κ όχι μονο)

Σημειωση συντακτου κ λοιπες εξηγησεις…

 Και αν φανηκε σε καποιους ο τιτλος παραδοξος … πιστευω να λυθηκαν οι αποριες… ισως ακομη πιο πολύ να αρμοζε κατι σαν «του φρουντ τα καραβια» , αφου όπως αλλων το δρομο της ζωης τους τον χαραζουν τυχαιες συναπαντησεις με ανθρωπους, ετσι κ μενα την ροτα μου τα καραβια την ιχνηλατισαν…

Και αν σε καποιον ηθελα  να καταδειξω, να ερμνηνευσω, να εξηγησω το γιατι, το ποτε κ το πώς , αυτος  ηταν πρωτιστως ο εαυτος μου …

Και επειδη σιγουρα  μειναν αποριες αναπαντητες κ αφηγησεις που δεν ειπωθηκαν  σε κειμενο επομενο με νοτα πιο ναυτικη κ λιγοτερο βιωματικη , οι εμπειριες αυτές  θα γραφτουν…