στο δρόμο 2

στο δρόμο 2
Originally uploaded by AEGEOTISSA

ελενχοντας την πρύμη ενω εχουμε ήδη βγει στην ασφαλτο

στο δρομο

στο δρομο
Originally uploaded by AEGEOTISSA

και επιτελους ασφαλτος. Μπορει να ηταν στενουρα, μπορει να τρίξαν οι τακοι αλλα επιτελους πατουσαμε σε εδαφος στερεο.

ξεπερνόντας τις δυσκολιες

ξεπερνόντας τις δυσκολιες
Originally uploaded by AEGEOTISSA

οταν περασε και το μικρο τρακτερ αρχισαν τα πλεον δύσκολα, το σκάφος μπατάρησε ελαφρως αλλα ευτύχως οι ιμάντες δουλεψαν. Ο Βεσσαριος ετοιμαζε σχέδιο διαφυγής και οι υπολοιποι νιωθαμε τις καρδίες μας να χτυπαν τρελλα

δυσκολιες και λυσεις 1

δυσκολιες και λυσεις 1
Originally uploaded by AEGEOTISSA

τραβόντας και με τα δύο τρακτερ

κολησαμε...

κολησαμε
Originally uploaded by AEGEOTISSA

Το μικρό τρακτερ ντελαπαρισε οποτε το κοτσαρισε το μεγαλο και προσπαει να ξεκολησει το σκαφος απο τα χωματα

προσπαθοντας να περασει το καρύκωμα

προσπαθοντας να περασει το καρύκωμα
Originally uploaded by AEGEOTISSA

φτάνοντας στο πλεον δύσκολο σημειο της διαδρομης. ανηφορα αποτομη και εδαφος οχι τοσο στερεο.περιθωρια στενα τόσο αριστερα οσο και δεξια, κοψαμε απο πριν 2 πάσσαλους για να περασουμε και τα καλώδια απο πάνω μας απειλητικά

ξεκιναμε , μα τι κανει ο βεσσαριος εκει πάνω

ξεκιναμε , μα τι κανει ο βεσσαριος εκει πάνω
Originally uploaded by AEGEOTISSA

το πρωτο ρυμουλκιο... ξαφνικά ξεπροβαλε ο βεσσαριος και οι περισσότεροι αναρωτηθηκαν τι κανει εκει πανω... ολα δειχναν ακόμη ευκολα

Καραβια βγηκαν στη στερια.... οι λεπτομεριες

Το πρώτο κεφάλαιο της ναυπήγησης έκλεισε.

Παίρνοντας λοιπόν  τα γεγονότα από την αρχή, υπομονή να έχετε μόνο να διαβάζετε …

Προετοιμασία  για την μεταφορά.

Είχαμε σκεφτεί και μελετήσει τα πάντα, για κάθε πιθανό ή απίθανο εμπόδιο που θα συναντούσαμε. Είχαμε μετρήσει τον δρόμο, το ύψος των καλωδίων,  είχαμε σταμπάρει τις λακκούβες, ελέγξει τις στροφές, παραγγείλει μπάζα για το χωράφι, και κανονίσαμε η ανύψωση με τους γερανούς και η επικαθιση στην πλατφόρμα να γίνει κατά τις 2 με 3 το μεσημέρι του Σαββάτου, όμως ως συνήθως αλλιώς τα λογαριάζεις και αλλιώς έρχονται.

Αναποδιά πρώτη

 όπως έγραψα και στην ανάρτηση την προηγούμενη τελευταία στιγμή πληροφορηθήκαμε πως δεν μας έδιναν την πλατφόρμα μεταφοράς που είχαμε βρει. Άρχισε ένας αγώνας δρόμου, κινητοποιήθηκαν γνωστοί και άγνωστοι και τελικά από την Πλαγια μας παραχώρησαν  την  μόλις 6 μέτρων πλατφόρμα  με το ελεύθερο  να κάνουμε ότι επεμβάσεις ,κολλήσεις, μετατροπές θέλουμε…Το μήκος της ήταν πολύ μικρό αν σκεφτεί κανείς ότι το σκάφος είναι 15 μέτρο. Έπρεπε λοιπόν στην νέα μικρή πλατφόρμα να κολληθούν σίδερα , επεκτάσεις και καθώς ήταν και  σε δύο επίπεδα να την ευθυγραμμίσουμε για να στρώσει η καρίνα αλφαδιασμένοι. Δουλεία μπόλικη , που μας φόβισε ότι θα προκαλούσε καθυστέρηση. Παρόλα αυτά και παρά τα απαισιόδοξα σχόλια που ακούστηκαν ήμουν σίγουρη ότι τα παιδία θα έβρισκαν τρόπο να τα καταφέρουν , έτσι και αλλιώς ο Καπτα Σταυρος επέμενε ότι και βάζα να είχαμε δεν θα ήταν μεγαλύτερα…

Αναποδία δευτερη

Σάββατο πρωί αρχίσαμε τις εργασίες για να επικαθίσει το σκάφος. όμως οι γερανοί λόγω υποχρεώσεων ανειλημμένων ήρθαν νωρίτερα. Λείπαμε λοιπόν οι μισοί όταν ξεκίνησε η επιχείρηση ανύψωσης. Κατάλαβα ότι κάτι κακό  συμβαίνει όταν  τηλεφωνώντας στον Καπτα Σταυρο , και ενώ μου λέει ότι ξεκίνησαν το σήκωμα νωρίτερα, τον ακούω ξαφνικά να φωνάζει και να μην μου άπαντα.

Φτάνοντας του σκοτωμού στο Καλιγονι αντικρίζω  τους δυο γερανούς να το έχουν κρεμασμένο, μια τσάπα να σηκώνει την πρύμη από το ποδόσταμο και το μεγάλο τρακτέρ να συγκρατεί τον γερανό του Μονζτου που πήγε να μπατάρει...

Όλοι ιδρωμένοι, κάτωχροι  να φωνάζουν και η  ατμόσφαιρα βαριά.

Τα μικρά , ο Σταύρος και ο Κώστας μου εξήγησαν ότι  η πρυμιά βασκια του γερανού δεν ζύγισε καλά και το σκάφος έπεσε με την πλωρή στην αρχή, μπατάρισε μετά στο πλάι  σηκώνοντας παράλληλα στον αέρα τον γερανό , ακούμπησε ευτυχώς στο τρακτέρ που αγαντάρισε και στη συνεχεία έπεσε με γρούμπο στο έδαφος  χτυπώντας  την καρίνα της πρύμης. Έμεινα άφωνη. «Ζημια εγινε?»-«Όχι» μου απαντησαν, ουτε αρμός δεν άνοιξε… Ευτυχώς ήρθε αρωγός η τσάπα που τυχαία ήταν εκεί για να στρώσει τα μπάζα και ανασήκωσε το σκάφος από τις πρύμη.

Μετά από ώρα αρκετή και φωνές αντεγκλήσεις απερίγραπτες (όλοι ωρύονταν γιατί αν από την αρχή είχαν εισακουστεί οι οδηγίες που είχαν δώσει δεν θα είχε συμβεί τίποτα…). το σκάφος κάθισε στην πλατφόρμα. – τις φωτογραφίες θα τις βαλω αργότερα γιατί είναι τραβηγμένες με το κινητό.

Τακαρισμα  και στελα

(οι τακοι και η Στελλα του Κουρσαρου)

Μεσημέρι  και κανείς δεν έφυγε – πέρα από τους γερανούς-  φαγητό στο πόδι και σειρά έχει το στελιαρισμα του σκάφους με τάκους σφήνες,  πόδια σιδερένια, αντηρίδες και φυσικά ιμάντες. Παρόντες πέρα από τον Μάκη, το πλήρωμα του Αιγαιωτισσα , Σταθης , Βεσσαριος , Πανος, Καπτα Σταυρος ,εγω …Ο Κώστας και ο μικρος Σταυρος για τα θελήματα. Ο Πέτρος τακτικότατος επισκέπτης έκανε δρομολόγια χτες Λευκάδα-καλιγόνι… Πήρε ώρες καμπόσες το σκαριασμα. Θέλαμε να αποφύγουμε κάθε κίνδυνο, ακόμη και την περίπτωση ανατροπής. Οι περισσότεροι αναρωτιόταν γιατί  οι τάκοι μπήκαν μέσα και όχι στην άκρη της πλατφόρμας Ο καπτα Σταυρος έδινε διάλεξη κανονική για να πείσει ότι έτσι  υπάρχει καλύτερη ισορροπία.

(το ματι κατω απο το Σταυρό)

Στο ενδιαμεσο κάρφωσα  στην πλωρη και ένα μάτι γουρι που ειχα φτιαξει το ξημερωμα με πυρογραφο για να μας φυλα από τα σχολια τα κακα και το ματι το μίζερο...

Ρυμουλκιο

Κατά τις πέντε έφτασε και ο Βαγγέλης, ο έτερος των οδηγών τρακτέρ. Το μικρό τρακτέρ ήταν αυτό που τραβούσε γιατί η καμπίνα του μεγάλου έβρισκε στην πλώρη. Το μεγάλο θα ήταν stand by σε περίπτωση που έκανε διαφορικό ή δεν μπορούσε να τραβήξει το μικρό.

Έξι η ώρα όλα έτοιμα.  Θεατές κατέφθασαν  του εγχειρήματος, η Αγγελική , η Κωνσταντινα η Κυρα Μαρία, η Σόφη , η Μιραντα ( έτσι γιατί μερικοί υποστηρίζουν πως δεν κάνει γυναίκες να είναι παρούσες σε καθελκύσεις και μεταφορές πλοιων είναι λέει  δήθεν γρουσουζιά.). Η Τέτα ήρθε αργότερα.

(οι πρωτες ροδίες)

Στις πρώτες ροδιές όλα έβαιναν άψογα . Όλοι είχαν πάρει τις θέσεις τις σωστές, κουμάντο έκανε ένας, οι άλλοι στα πόστα που είχαν οριστεί, σαν καράβι κανονικό.

Ο Μάκης στο τρακτέρ, ο Βαγγέλης στο άλλο, ο  Βεσσαριος τελευταία στιγμή σκατζαρισε με τον αρρωστο Πανο και ανέβηκε αυτός βιγλάτορας  στο κατάστρωμα , να παραμερίζει  τα καλώδια – ο πρώτος επιβαίνοντας - , ο  Σταθης με την βαριά ανα χείρας να τσεκάρει τις σφήνες, ο καπτα Σταύρος να κάνει κουμάντο για το δρόμο πλώρα μαζί με τον Αλεκο, ο Πάνος να ελέγχει την πρυμη

(Ο βεσσαριος και τα καλώδια)

 Όλοι οι γείτονες που τόσο καιρό τους ταλαιπωρούσαμε με τον θόρυβο και τις σφυριες βγήκαν να δουν και να ευχηθούν.

Και φτάσαμε στο σημείο το δύσκολο , στο ανάχωμα και την στροφή που υπήρχε ανάμεσα στο χωράφι και το κτήμα. Το μικρό τρακτερ έκανε διαφορικό, παρόλο το μπάζωμα, συνέδραμε και το μεγάλο, όμως υπήρχε ανηφόρα και το σκάφος μπαλατσαρισε και δεν προχωρούσε , τα καλώδια των στύλων ( ρέυματος και τηλεφώνου) ακουμπούσαν την πρυμη και κοιτούσαμε όλοι με την ανάσα κομμένη., Ο Βεσσαριος ήταν έτοιμος να πηδήξει αν μπατάριζε. Ο Μήτσος ο γείτονας ήρθε δίπλα και μου λέει «δεν μπορώ να βλέπω με έπιασε το στομάχι μου», η Σοφή από την αμηχανία της τύλιξε και μάζεψε μετροταινία  20 μετρη.Η Κυρα Μαρια με τα χέρια στη μέση πηγαινοερχοταν νευρική. Τους υπόλοιπους δεν τους έβλεπα , ήταν  μπροστά από το τρακτέρ, εγώ φώναξα στα μικρά να απομακρυνθούν.

Ο κίνδυνος  να τουμπάρει η πλατφόρμα λόγω τις ανωμαλίας του εδάφους ήταν μεγάλος.

Οι κινήσεις αργές , μεθοδικές, δίχως φωνές και απόλυτα ήρεμα. Βάλαμε ξύλα με το Σταθη και το Πανο  για να παταν οι ροδες και να μην βουλιάζει.

(μολις ξεπέρασε το δύσκολοτερο σημειο της διαδρομης)

Όταν επιτέλους μετα από ένα ατελειωτο 20λεπτο  ξεπέρασε και ήρθε στα ίσα, ένας στεναγμός ανακούφισης βγήκε από όλους και ένα χειροκρότημα εμψύχωσης από τον καπτα Σταυρο. (οι φωτογραφιες και τα βίντεο είναι πριν αρχίσουν τα μεγάλα ζόρια. μετα δεν είχα κουράγιο να τραβήξω.)

Στο δρόμο ξανασφίγγαμε τους τάκους ( ο Στάθης δεν νομίζω ότι θα μπορεί να κουνήσει τα χέρια του σήμερα από τις σφυρίες). Ο Βεσσαριος με κίνδυνο μεγάλο και  με την βοήθεια ξύλων παραμέριζε τα καλώδια, έκοβε κλαδιά δέντρων που μας εμπόδιζαν  με το βενζινοπριονο( απέκτησα κλαρες καρυδιας , ευκάλυπτου, ελιας και αγνωστου προελευσεως ξυλο για σκάλισμα. ).

Το αρχικο σχέδιο ήταν να προχωρήσουμε λίγο , να αφήσουμε το σκάφος σε ένα πλάτωμα και να συνεχίζαμε την Κυριακη το πρωί για να μην κλείσουμε την κυκλοφορία ( 5 χιλιόμετρα έπρεπε να διανύσουμε). Όμως ήρθε η συνεννόηση με την αστυνομία και  μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε. Εγώ ήμουν το αυτοκίνητο συνοδείας με αλαρμ ανάμενα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ακούω το σχόλια όλων όσων είχαν μαζευτεί θεατές αυτού του περίεργου θεάματος. Και τα καλα ,αλλά και τα κακεντρεχή ( όχι που θα έλειπαν).  Όλοι ρωτούσαν ποιανού είναι, των παιδιών  ελεγε ο Καπ. Σταυρος δείχνοντας με καμάρι τον Πάνο, των Κοκκιναιων απαντούσαν άλλοι.  Σταχυολογώντας λίγα από όσα πήρε το αυτί μου, πέρα από τις ευχές για θάλασσες καλές και ταξίδια…

-         « μα καλά , επιτρέπει σε ανίδεους το λιμεναρχείο να φτιάχνουν πλοία, που ξέρουν αυτοί από θάλασσα?» το κακό σχόλιο ενός καρμίρη μπαρμπα. Και μάταια ο γνώριμος προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι ακόμη και αν δεν ειχαν ξαναφτιαξει σκαρί τόσο μεγάλο , τα παιδία γνωρίζουν τη θάλασσα όσο λίγοι και οι ναυτοσύνη κυλά στο αίμα τους

(ήθελα να πέρμβω να του πώ ότι ο Πανος έζησε το ναυάγιο του Σαμινα, ότι ρισκάρισε τη ζωή του  εκείνο το βραδύ για να σώσει κόσμο, ότι είναι ναυτικός από του λίγους  μαγγιωρος , άξιος και παντα σκεπτόμενος και ψύχραιμος, , ότι ο Μακης έχει μυαλό εύστροφο που κόβει και σκαρώνει πατέντες που σε σώζουν, ότι ο Καπτα σταυρος σκάρισε 2 δικα του σκάφη από το μηδέν και το ένα έμελλε να είναι από τα μεγαλύτερα εν Ελλάδι ξύλινα αλλά τι νόημα θα είχε… προσπέρασα αδιάφορη…)

-         Τα σχόλια γνώριμων όταν αποκρυνθηκε, τελικά έχει πολύ ωραία πρύμη, θα γίνει καλό.

-         Τα τσιγγανόπουλα που μας ακολουθούσαν κατά πόδας: « καλέ κυρία πειρατικό δεν είναι αυτό?»

«Από φωτογραφίες το είδατε?»

Οδευοντας προς την Μαρίνα.

Αφού περάσαμε γεφύρια μικρά και παλιά , στενούρες , στροφές απότομες και λιθιες δίχως παρατράγουδα φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο, εκεί ειδοποιήσαμε την αστυνομία και η τροχαία έστειλε περιπολικό που διέκοψε την κυκλοφορία και όρισε εμένα συνοδό… Με το που έφτασε στην είσοδο – είχε ήδη βραδιάσει-  βεγγαλικά  φώτισαν τον αέρα , κάποιο μαγαζί είχε εγκαίνια. Το πήραμε για οιωνό καλό , καθώς την πρώτη πρώτη μέρα που με το φεγγαροφως σχεδιάσαμε τα ποδοστάματα πάλι βεγγαλικά έσκιζαν τον ουρανο… Το πρώτο κεφαλαίο έκλεισε όπως ακριβώς είχε αρχίσει. Σουρωπο 9 η ωρα ήμασταν κατάκοποι αλλά ικανοποιημένοι. Μια μέρα που τα είχε όλα, που τίναξε την αδρεναλίνη στα ύψη…έλαβε τέλος.

(μπαίνοντας στην μαρίνα)

Το επόμενο στάδιο είναι η καθέλκυση στα νερά, σε ένα μήνα το αργότερο…και το στάδιο το σπουδαίο , που θα αναδείξει το σκαρί, σε μοναδικό, η αρματωσιά , τα κομοδέσια του και η πιστότερη απόδοση  και εφαρμογή στην πράξη της εικόνας του πειρατικού που έχουμε στο μυαλό μας….

Στα παρειλειπόμενα και ενδιαφέροντα

-         Η επεισοδιακή είσοδος του Πατήρ Κανελου ( πατερας του Βεσσαριου ) στο πλάνο αποφόρτισε την ατμόσφαιρα. Έλλειπε όλη την μέρα και όταν πήρε χαμπάρι ότι ξεκίνησαν χωρίς αυτόν κατέφθασε (δείτε το βίντεο) στην συνεχεία προπορεύτηκε και έκλεισε το δρόμο ειδοποιώντας  τα αυτοκίνητα και εκτελώντας χρέη τροχονόμου εμπόδισε πολλούς παρείσακτους…με  τον δικό του αποφασιστικό τρόπο να έρθουν.

-         Οι περισσότεροι νομίζοντας πως θα το ρυμουλκήσουμε την Κυριακή απουσίαζαν. Στην ηχηρές απουσίες καταγράφουμε και τον Τελη που πάντρεψε την κόρη του – να σας ζήσουν-.

-         Μετά από τέτοια διαδρομή , σκορτσαρισματα, ανηφόρες, κατηφόρες  και λακκούβες , δεν άνοιξε ούτε μισός αρμός, ούτε ένα σόκορο δεν έπαιξε, δεν έσπασε στόκος…. Απόλυτη ικανοποίηση για την κατασκευή….

-         Τέλος ο Πάνος, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, ήταν  τόσο ήρεμος που ανησυχήσαμε? Φταίει η γρίπη που περνάει? Τα σιρόπια τα αντιβηχικά ή μήπως ήταν τόση η αγωνιά του που το καθιστούσε απόλυτα νηφάλιο ?

-         Ευχαριστίες.

Απο ποιον να πρωτοξεκινήσουμε? Από το Πλαγίωτη με την πλατφόρμα, ή  μήπως τον Θοδωρή με τον γερανό? Σίγουρα ένα μεγάλο μπράβο στο Βαγγέλη, Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Κύριο Αλέκο που ρύθμισε άψογα την διέλευση μας.

Θα ήμουν αγνώμων αν δεν ανέφερα τον Βεσσαριο και τον Σταθη , τα δικά μας παιδία –του Αιγαιωτισσα, ναυτικοί βγαλμένοι και ζυμωμένοι από τον cpt Σταυρο – που χτες τα έδωσαν όλα. Απίστευτη και ανεκτίμητη βοήθεια.

Ευχαριστούμε και τους γείτονες που μας ανέχτηκαν ενάμιση χρόνο και όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν με την παρέα και την κουβέντα τους τα καλοκαιρινά τα απογεύματα….(σαν ευχαριστίες τον Oscar μου ακούγεται αλλά δεν πειράζει)

Και τέλος ευχαριστώ και όλους εσάς που μας διαβάζετε και σας θεωρώ  συνοδοιπόρους στην ναυπήγηση… και συχγωρεστε την μακροσκελή σημερινή ανάρτηση αλλά και πάλι όσα και αν έγραψα δεν αντικατοπτρίζουν ούτε στο ελάχιστο όσα περάσαμε χτες……