Οι πρωτες προπελιες

 

Με τους καβους δεμένους, στο ντόκο ακόμα, χαζευουμε τις πρώτες προπελιες...Ο Πάνος στην μηχανή να κοπλάρει και να γκαζωνει και εγω με τον Μακη στον Μώλο να σχολιαζουμε...

"Λίγο ακόμη να γκαζώσει και τα εκοψε τα σκοινια..."

η μηχανη , ακαπνη πλεον, σε λειτουργία....

Παντως χτες , χαζευοντας στον υπολογιστη με τον Πανο, τις φωτογραφιες και τα κειμενα με τις στιγμες της ναυπηγησης, μια απορια και ενα ... δεος το νιωσαμε...  Πως ηταν οταν ξεκινήσαμε, ενα ξύλο μακρυναρι ,της καρινας, σε ενα χωραφι και εμεις ονειροπολοι να το φανταζομαστε σκαριασμενο... και αργοτερα οταν εμπαιναν τα στραβα, εμεις να εξακολουθουμε να προτρεχουμε και να το βλεπουμε πετσωμενο... Το αγχος που ειχαμε οταν εμπαινε το τακαδο, οταν  προσπαθουμε να κλεισουμε την πρυμη...και ακομα η ανεπαναληπτη μερα που το συραμε τοσα χιλιομετρα για να παει στην Μαρινα... Κοιτωντας τώρα εκ των υστερων τα τεκτενόμενα, οσα περάσαμε, οσα ζήσαμε αλλα και οσα επαινται καταλήξαμε στο συμπερασμα πως αν εξ αρχης δεν ειχαμε  το ονειρο να μας δίνει φτερά και αισιοδοξία , ισως και να μην το ειχαμε αποτολμήσει το όλο εχγειρημα... Βλεποντας τον κοπο, την κουραση και την αγωνια  να απεικονίζεται στις εικόνες, τωρα καταλαβαινουμε την περασαμε. .. Και να σκεφτει κανεις πως μονο αδαεις και μη υποψιασμενοι  δεν ειμασταν για τα οσα  θα ακολουθούσαν...