Μόλις έκλεισε και η πλώρη και το κουρέψαμε , στα μάτια μας ζωντάνεψε, το είδαμε αρματωμένο, να ταξιδεύει, να σκίζει τις θάλασσες

Μόλις λοιπόν μπήκε η βάση της μεσαίας τομής , βαμμένη ,τσαβετωμένη και στην θέση της ήταν τo πρώτο ξύλο που μας έκανε να φανταζόμαστε πως θα είναι το σκαρί...Ήθελε βέβαια μεγάλη μεγάλη φαντασία αλλά εμείς ταξιδεύαμε με το νου μας στις θάλασσες που μας περιμένουν…
Όταν άρχιζε να γεμίζει με στραβά – «να πήζει» κατά πως λέγαμε άρχιζε να μας δίνει κουράγιο για την συνεχεία... ήμασταν στη φάση που ακολουθώντας όσα προστάζει το παλιό τραγούδι, "σκαρίαζαμε ταξίδια μακρινά... όχι ως την Τζαμάικα αλλά για Αίγυπτο.... Κορσική....όλα είναι τόσα θολά αλλά και τόσο δημιουργικά.
Όταν όλοι οι νομείς μπήκαν , όλοι μας ρωτούσαν γιατί τόσο πυκνά τα βάλατε τα στραβά και εμείς απαντάμε αυτάρεσκα "για να 'ναι σκαρί γέρο να μην καταλαβαίνει το ζόρι της θάλασσας, "...


Μόλις έκλεισε και η πλώρη και το κουρέψαμε , στα μάτια μας ζωντάνεψε, το είδαμε αρματωμένο, είδαμε τις ατέλειες, προχωρήσαμε σε διορθώσεις, είδαμε που θα έρθει η θάλασσα – η ίσαλος « να μπει ο κόμπος μέσα», τι βαθικά θα τραβά….
Μόλις δε βάλαμε και τα πρώτα καμάρια σκεφτόμασταν πως θα χωριστούν οι καμπίνες, σε τι πλάτος θα μπει το μαουλοπόρτι και που θα είναι του μηχανοστασίου ο μπουλμές. Κάθε μέρα έχει και τις διαβουλεύσεις της για το επόμενο βήμα, το επόμενο ξύλο, το επόμενο χώρισμα.

Ο δρόμος μπροστά μας ακόμα είναι σίγουρα μακρύς, είναι όμως ένας δρόμος δημιουργίας, γεμάτος εικόνες σπάνιες , ακούσματα ξεχασμένα και λέξεις που έχουν την δική τους μοναδικότητα, τη δική τους μαγεία.
Αυτό που μας τραβά και μας παρακινεί μπορεί να μην έχει εξήγηση , μπορεί όμως να είναι και η αίσθηση ότι μετέχουμε σε ένα ταξίδι στο χρόνο, ή πάλι ότι συμμετέχουμε σε ένα δρώμενο που χάνετε, πως γινόμαστε συνεχιστές μια παράδοσης που απαξιώνετε από τους πολλούς
Ίσως είναι οι συμβουλές και τα μυστικά των παλιών, όπως για «φωτιά και νερό στο ξύλο που δεν γυρίζει» που μετουσιώνονται σε γνώση και εμπειρία ανεκτίμητη…
Ίσως είναι η εικόνα του Μάκη που ποζάρει με καμάρι στο φακό κρατώντας και δουλεύοντας το σκαρπέλο σαν τους «παλιακούς»…Ο Πάνος που σκέφτεται διπλά και τριπλά πριν αποφασίσει να πειραματιστεί , με «το ξύλο που δεν έρχεται» και την τεράστια υπομονή και επιμονή του…
Ίσως ακόμη να είναι και το ίδιο το ξύλο, υλικό ζωντανό που μας παιδεύει και γυρνά μόνο αν πας με τα νερά του…
Ίσως τέλος αυτό που μας τραβά να είναι και η ίδια η μοναδικότητα του εγχειρήματος που απαιτεί πάνω από όλα μια λοξοδρόμηση από τα πεπατημένα και συνηθισμένα μονοπάτια της ζωής…

Μπορεί στο χρονοδιάγραμμα μας να πέσουμε έξω, μπορεί το σκαρί μας να έχει ψεγάδια, μπορεί να δυσκολευτούμε να βρούμε το δρόμο προς τη θάλασσα – το στήσαμε σε χωράφι δανεικό, 4 χιλιόμετρα από το λιμάνι…- αλλά το σίγουρο είναι πως μόνο κερδισμένοι και «γεμάτοι» θα βγούμε από αυτή την εμπειρία.