πρωτη αβαρια....

Οταν το τηλεφωνο χτυπα περασμενα μεσανυχτα ποτε δεν ειναι για καλο...
Νυχτα Μεγαλης Παρασκευης εχτες κ βλεπαμε τα πρωτα νυχτερινα ονειρα οταν χτυπησε το κινητο.... το ονομα στην οθονη προμυνηε φουρτουνες... Ο κυβερνητης του πλωτου του  ητανε κ παλιος μας καπετανιος στο Αιγαιωτισσα...αλαφιαμενος μου ειπε να παμε γρηγορα στην Μαρινα με τον Πανο γιατι γυρνοντας απο περιστατικο η γερη βραδυνη νοτια τους ξεπεσε προς τα πανω μας κ η προπελα εκοψε το ρεμετζο μας. "ελατε γρηγορα μη γινει χοντρη ζημια"...
σε χρονο dt  τα ρουχα της δουλιας, μποτες για την βορχη , αντιανεμικο για τον αγερα...σε 2 λεπτα ειμασταν στο λιμανι.
Ξυλοαρμενος ο Κουρσαρος ειχε μπαταρει διαγωνια στο μωλο...τον βασταγε το σκοινι το πλαινο το δεξι και δεν τον διπλαρωσε στο μωλο... μηχανη στο φουλ... παραδιπλανο ρεμετζο, η νοτια να λυσσομανα... φακοι, γαντζοι, μπαλονια, αβαραρισμα , με τα παιδια του πλωτου να συντρεχουν , με τον ρεμετζεδορο της μαρινας απικο.... ξεκολλα απο το μολο με προσω ολοταχως , αντε ομως να σκαντζαρεις εκει που η πλωρη σε καλει.Που να ακουσει με τοσον αερα. Και πανω στην βαβουρα νασου κ ο καβος μας στην προπελα... (κ αλλο που δεν ειπα...) ... βιρα το παλαμαρι... κ να κρεμιεμαι απο την κουπαστη , να ακορβατω στο ζωναρι του τακαδου για να περασω ξανα τον καβο.... κ να σου να φευγει το μπαλονι κ το σκοινι του στο τιμονι.... μια  ωριτσα σκαρτη την φαγαμε στο αλλιωτικο ετουτο ρεμετζο... με απωλειες μηδενικες... μια εικαστικη παραμβαση του ντοκου στο ιροκο το σκαλιστο της πρυμης ...
(εχουν να γινουν τετοια σημαδια απειρα... παρασημα τιμης στα σκαφη... apropo σαν το μαδερι το πλωρισιο το σημαδεμενο του Αιγαιωτισσα ΙΙ που τωρα το πηρα χαμπαρι... " Μπαμπα που χτυπησε το σκαφος κ εχει το σημαδι στο μαδερι?" - " Απο το ναυαγιο ειναι του Σαμινα, δεν το στοκαρισα, δεν το εφτιαξα ηθελα να ειναι παντα εκει να θυμιζει")...
Και με ολη την ταλαιπωρια κ  το ξενυχτι κ το τρεξιμο ... στο τελος ξεπνοη χαμογελουσα.... Τι κ αν ο Γιαννης στεναχωριοταν που μας ξεσηκωσε μεσανυχτα κ τετοια μερα... χαριτολογωντας ελεγα πως μ αρεσε... (το ενοουσα)... "ασκηση ετοιμοτητας νυχτερινη" την ονοματισε... κ εγω σκεφτομουν πως η κατασταση μου ειναι ανιατη.... ομως "ψοφω" για τετοια...(να ναι η αδρεναλινη που με θρεφει? να ναι που καλουμαστε με την θαλασσα ή τον ανεμο να αναμετρηθουμε? ή μηπως πως μεσα στον παροπλισμο μου νοιωθω ξανα θαλασσινη?)....
Και εν κατακλειδι λατρευω τις κουβεντες τις θαλασσας που ΠΑΝΤΑ  μα παντα μετα τις αβαριες βγαινουν αβιαστα απο τα στοματα ολων... σαν να θες να ξορκισεις  την αγωνια... σαν να θες να μοιραστεις με μη στεριανους τα οσα περασες... σαν να θες να ερθεις στα ισια σου μετα τον πανικο ..."4 μετρα το κυμα του νοτια "... "νοτιοανατολικο τον εβγαζε απ τα συβοτα "... "το πλωτο κοπαναγε" ... "και που πηγαινατε τετοια αγρια νυχτα.?" "φωτοβολιδες κοκκινες καταμεσης στο πελαγο"... "κ αν καποιος κινδυνευει?...." " το νου σας αυριο, καιρο ασχημο δινει..."...
Και στο ημερολογιο του σκαφους μας ετουτο καταγραφεται σαν η πρωτη του αβαρια....